Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Σαν όνειρο και απόψε χάθηκες...Μια ανάσα πήρες και έφυγες μακριά...πόσες σκέψεις...τόσες ώστε το μυαλό να αρχίζει να ταξιδεύει μακριά.Θυμάμαι το όνειρο δίπλα στη θάλασσα...Σε βλέπω εκεί, πόσα όνειρα, πόσες αυταπάτες...στιγμές χαμένες...Και ο πόνος αυτός ποτέ δεν φεύγει...μένει εκεί και στοιχειώνει την ψυχή, μένει εκεί και σαν σαράκι τρώει τα πάντα...Θέλω να φωνάξω, να σε φέρω εδώ...έχω ανάγκη μια σου αγκαλιά,ένα σου χάδι,ένα βλέμμα δικό σου.Είσαι μακριά...τόσο μακριά 'οσο ένα άγγιγμα δικό μου στα αστέρια...

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ο ύπνος και απόψε δεν ήρθε, αποφάσισε να μη μου κάνει συντροφιά....ο Μορφέας δεν μπόρεσε να μου φέρει όνειρα από εκείνα τα όμορφα, τα πιο γλυκά....Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι χειρότεροι εφιάλτες, αυτοί που βλέπει κανείς όταν τα μάτια κλείνουν ή αυτοί που έρχονται όταν είναι ανοιχτά...Άδεια για άλλη μια φορά και η παρηγοριά μοιάζει τόσο μακρυνή που δε μπορεί να προσφέρει τίποτα...Άλλο ένα ψέμα....και ο πόνος εκει, δε λέει να φύγει, κοντοζυγώνει συνέχεια, δεν θέλει να πάει μακριά...σκέφτομαι πως έχουμε γίνει οι πιο καλοί φίλοι πια...τον αντέχω και αυτός έρχεται και ξανάρχεται κάθε φορά με δώρα διαφορετικα....Τα μάτια στέρεψαν....και να θέλουν τα δάκρυα δεν έρχονται πια...Ήρθε το πρωί...ο ήλιος δεν βγήκε και σήμερα....το χρώμα του ουρανού έχουν σκεπάσει τα σύννεφα...

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Ακόμα εδώ και μάλλον για πολύ...υπάρχουν τόσα που θέλω να γράψω και δεν μπορώ...κάτι με κρατά..σαν τοίχος μοιάζει...Ίσως να είναι φόβος δεν ξέρω...ή ίσως είμαι και εγώ η ίδια που με τα λόγια δεν τα πήγα ποτέ καλά...Ξέρεις από τότε που με θυμάμαι όσα σκεφτόμουν και όσα ένιωθα τα κρατούσα για εμένα...κυρίως αυτά που ένιωθα...Ήμουν και είμαι υπέρμαχος των πράξεων...πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμα πως μόνο αυτές μπορούν να δείξουν ποίοι είμαστε, πως είμαστε...τι νιώθουμε.Δεν ξέρω τελικά αν είναι έτσι...ίσως λόγω αυτού να έχω χάσει πολλά και αν είναι έτσι...αναρωτιέμαι πόσα έχω να χάσω ακόμα....
Χάνομαι στα βαθιά πελάγη και το μυαλό μου κάνει ταξίδια πολλά... δεν είσαι πια συνεπιβάτης μου και ξαφνικά τα πάντα μοιάζουν να είναι τόσο διαφορετικά...όλα γύρω μου καινούργια, φοβάμαι.... μα το συνήθισα πια....Χάνω εμένα...έχασα εσένα....Βρέχει και πάλι, η καταιγίδα είναι τόσο βαριά...ο ήλιος βιάστηκε να χαθεί, κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα λες και ήξερε πως κάπου εκεί κοντά παραμονεύει η χαρά...Λίγο κρατάνε όλα και όλα είναι στιγμές...η ζωή μου η ίδια είναι στιγμές...Χαρά και λύπη δεν ξέρω τι ήταν αυτό που ήρθε περισσότερες φορές...Τα μάτια θολά, το βλέμμα μάταια προσπαθεί να φτάσει μακριά και το πέπλο που το σκεπάζει τόσο βαρύ...


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Χαμένη και απόψε και οι σκέψεις για μια ακόμη φορά η χειρότερη φυλακή...νιώθω πως σπάω μα δε μπορώ να φωνάξω, σε ποιον να το πω;....Αχ σιωπή...σιωπή μου...υπάρχεις τόσο έντονα, με βαραίνεις, μου κόβεις την ανάσα και ξέρεις το πόσο με πονάς...Σκέψεις μια φυλακή, μια φυλακή που τα σιδερά της δε μπορούν να σπάσουν ούτε καν να λυγίσουν τόσο δα...Σε κλείνει μέσα της και σ'αγκαλιάζει τόσο ασφυκτικά που σχεδόν σου κόβει την ανάσα...Τα λόγια δε βγαίνουν από τα χείλη και η ψυχή ειναι έτοιμη να βγάλει τις πιο δυνατες της κραυγές...Άραγες υπάρχει κανείς να σε ακούσει; άραγες υπάρχει ένας άνθρωπος να σου απλώσει το χέρι και να σε πάρει μακριά να σε βγάλει από αυτή τη φυλακή και να σε πάει λίγο πιο μακριά, για να δείς τον ουρανό για να απλώσεις το χέρι σου και δειλά δειλά να τον αγγίξεις...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Είμαι εδώ και δεν εγκατέλειψα,πάλεψα, παλεύω και δεν θα σταματήσω έτσι θα γίνω καλύτερος άνθρωπος με αυτόν τον τρόπο θα αναγεννηθώ....Έχω ξεκινήσει και παλεύω με το δικό μου έργο εδώ...η προσπάθεια για να βγεί από το σκοτάδι ξέρω είναι δύσκολη όχι όμως ακατόρθωτη...Δίνω δύναμη από την δυναμή μου, έχω αποθέματα αρκετά βλέπεις...Δεν το βάζω κάτω, δεν αφήνω να με ρίξούν κάτω....Η ζωή δεν μας χαμογελάει πάντα... όταν όμως το κάνει πρέπει να είμαστε έτοιμοι και εμείς να ανταποδώσουμε το χαμόγελο και το δικό μας να είναι ακόμα μεγαλύτερο....Αναγεννιέμαι από τις στάχτες και συντάσσω τα κομμάτια μου και βγαίνω μπροστά πρώτος στη μάχη, ακάθεκτος χωρίς να με τρομάζουν τα εμπόδια χωρίς να δειλιάζω απέναντι στη ζωή...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Χαμένα βλέμματα, ελπίδες χαμένες...Όνειρα που συναντούν το κενό...κάθε προσπάθεια μοιάζει υπεράνθρωπη και η αντοχή σχεδόν ανύπαρκτη...Όλα είναι τόσο ίδια, παρόμοια σκηνικά λές και για χρόνια τώρα η ταινία έχει κολλήσει στην ίδια σκηνή...Και οι πρωταγωνιστές μοιάζουν τόσο γερασμένοι...όχι στο πρόσωπο αλλά στα μάτια, στην ψυχή...Αυτός είναι ο καθρέφτης τους και είναι τόσο θολός...Όλα χαμένα, και όσο και να προσπαθείς να τα αγγίξεις είναι μάταιο, δεν τα φτάνεις και δεν πλησιάζεις καν κοντά τους...Όνειρα και ελπίδες που θέλεις τόσο πολύ να τρέξεις και να τις φτασεις απλά για να νιώσεις πως τα κατάφερες ....μάταια όλα τόσο μάταια...Η σκηνή ξαναγυρίζεται πάλι και πάλι και ίσως να συνεχιζεται για καιρό ακόμα η λήψη της για όσο η ψυχή αντέχει να παλεύει για να προχωρήσει στην επόμενη...

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Πόσο εύκολα θα ήταν όλα αν οι άνθρωποι είχαν λόγο...αν μπορούσαν να είναι ειλικρινής χωρίς να κρύβονται πίσω από ψεύτικες μάσκες και από λόγια χωρίς ουσία...Εμείς είμαστε αυτοί που τελικα κάνουμε τα πάντα περίπλοκα...η ζωη είναι τόσο απλή και το μόνο που κάνουμε είναι να την δυσκολεύουμε..Χάνουμε στιγμές, χαμόγελα και ευκαιρίες γιατι δεν έχουμε το θάρρος να βγούμε και να φωνάξουμε δυνατά όλα όσα νιώθουμε και όλα αυτα που υπάρχουν μέσα μας, στην ψυχή μας, στην καρδιά μας...Αδυναμία...ναι αυτό είναι..αδυναμία να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι και ότι μπορούμε να νιώσουμε...Φοβόμαστε να τσαλακωθούμε λές και έχουμε μόνο ένα κοστούμι που αν το χαλάσουμε θα ανησυχούμε πως θα μας δει ο κόσμος...Σ'αγαπώ...απλά μια λέξη είναι...μέσα από αυτη μπορούμε να αναγεννηθούμε να φτάσουμε στον ουρανό και να αγγίξουμε τ'αστέρια...Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στα χέρια μας, μας δίνεται απλόχερα...και εμείς τον διώχνουμε μακριά τον γκρέμιζουμε μέσα σε δευτερόλεπτα αγνοώντας πως οι ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα...και όλα αυτά για να μην τσαλακωθούμε...

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Λένε πως όταν μια πόρτα κλείνει, ανοίγει μια άλλη και όλα όσα θα βρεις καθώς την περνάς ότι είναι για καλό...Λένε πως κάθε εμπόδιο που ορθώνεται μπροστά μας είναι για να μας κάνει καλύτερους, πιο δυνατούς...Λένε πως όλα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ένα μεγάλο χαμόγελο και να προχωράμε τη ζωή μας γιατι μέσα από όλα αυτά μαθαίνουμε...Και συνεχίζουν να λένε....Κανείς όμως δε σε μαθαίνει να αντιμετωπίζεις τον πόνο όταν αυτός έρχεται και σε τσακίζει...Στη βουτιά στα βαθιά είσαι μόνος και προσπαθείς μέσα στη δίνη να βρείς κάτι να πιαστείς για να μην φτάσεις στον πάτο για να γλιτώσεις και να καταφέρεις να μην πνιγείς...Και μέσα από όλα αυτά ξαναγεννιέσαι πιο δυνατός όντως....έχεις μάθει πια να αντιμετωπίζεις τα πάντα και ναι τωρα πια ξέρεις να διαχειρίζεσαι τον πόνο και το καθετι που μπορεί να σου φέρει η ζωή...Τώρα πια το ξέρεις δε μπορείς να σπάσεις εύκολα και ναι ακούς πια πιο καθαρά τη φωνή να σου λέει....είμαι για τα δύσκολα...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Και πάλι στα ίδια...πόσο παράξενο και αυτό.Λές και υπάρχει μια μηχανή του χρόνου που κάνει τον κύκλο της και ξαφνικα ξαναγυρνάει στις ίδιες στιγμές και κάπως έτσι ζείς παρόμοιες καταστάσεις...Και πόση θλίψη....πως να την αντέξει η ψυχή και πόσο να τη διαχειριστεί το μυαλό...Και πάλι η απογοήτευση ξεπροβάλλει και πάλι τα όνειρα γκρεμίζόνται και χάνονται στο μεγαλύτερο κενό...Και η ελπίδα??χαμένη και αυτή, να υπάρχει άραγες? Η ψυχή φόρεσε το μαύρο πέπλο της και αναζητάει μια χαραμάδα φωτός μα το σκοτάδι απλώνεται...δεν ξέρω πια αν ξημερώνει ή αν απλά εγώ δεν βλέπω τον ήλιο...

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Πόση δύναμη χρειάζεται άραγε για να μην μπορέσει ένα βλέμμα να προδώσει όσα νιώθει η καρδια...Κάθε μέρα είναι ένας πόλεμος με θύματα συναισθήματα που δε μπορούν να εκφραστούν, που θάβονται βαθιά και ποτέ δε θα ειπωθούν...Αρνούμαι...κρατάω τις αμυνές μου για να μη μπορέσει κανείς να δει μέσα μου, να μην μάθει...Και πάλι απόψε εδώ ανήμπορη και παρεδωμένη σε όσα έζησα..Η νύχτα φαντάζει μεγάλη και ξέρω πως και σήμερα θα αργήσει να ξημερώσει...Ο πόνος μόνιμος φίλος πια και η καρδιά σαστισμένη, αποφασισμένη να σπάσει, ισως γιατί νιώθει πως μόνο έτσι θα μπορέσει να βρεί τη γαλήνη..Η λογική για άλλη μια φορά καλείται να αντιμετωπίσει την καρδιά και η κλωστή είναι τόσο λεπτή πλέον ...που είναι θέμα χρόνου να σπάσει...

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Και πάλι χαμένη μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρο, μα είναι αυτό τώρα πια η μοναδική συντροφιά...Αργοσβήνει σιγά σιγά και μαζι με αυτό και εγω...Είναι τόσοι οι άνθρωποι, αλλα δε μπορώ να ακούσω το γέλιο τους, τις φωνές τους...Η μοναξιά ξεπροβάλλει και πάλι ανοίγει όλες τις πόρτες για να μπεί χωρίς να την νοιάζει τι αφήνει στο περασμά της, χωρίς να υπολογίζει τον πόνο που αφήνει πίσω της κάθε φορά που μια πόρτα κλείνει...Αναζητώ μια φωνή ένα άκουσμα κάτι που θα με τραβήξει μακριά από όλο αυτό που θα βγάλει την ψυχή από το τέλμα...Νιώθω πως είναι τόσο μάταιο και πως κάθε προσπάθεια καταλήγει στο κενό...

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Μια τέτοια νύχτα θα ήθελα να είσαι εδώ....έχω τόσο ανάγκη να ακούσω τη φώνη σου,θέλω τόσο πολύ να νιώσω την ανάσα σου...Τα πάντα μέσα μου είναι σπασμένα και νιώθω πως η καρδιά μου δεν χτυπά...Θέλω να φωνάξω σ'αγαπάω μα δε μπορώ οι λέξεις φτάνουν στο στόμα αλλά μένουν εκεί λες και ξαφνικα δεν έχω φωνή...Υπάρχουν στιγμές που θέλω να τρέξω σε εσένα μα ξέρω πως είναι ανώφελο...Σκότωσες κάθε όνειρο και κατέστρεψες όλες τις στιγμές...Τα λόγια πια δεν εχουν σημασία και οι πράξεις καμία αξία...Ήρθες όπως έρχονται τα όνειρα τα βράδια και σε γεμίζουν ελπίδες και σου δίνουν χαρά και έφυγες με την ίδια ευκολία που ανοίγουν τα μάτια μόλις τα χαϊδέψουν οι πρωτές αχτίδες φωτός...

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Η αγάπη δεν μετρίεται με ποσότητα αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η ποιότητα.Δεν υπάρχει σ'αγαπάω πολύ ή λίγο...υπάρχει σ'αγαπάω μέχρι εκεί που δε μπορείς να φανταστείς μέχρι εκεί που μπορώ να απλώσω τα χέρια μου για να αγγίξω τον ουρανό...Αγάπη σημαίνει να πονάω όταν πονάς, να δακρύζω όταν δακρύζεις και εσύ, να χαμογελάω όταν βλέπω απλά πράγματα να σε κάνουν ευτυχισμένο...Να αναπνέω γιατι υπάρχεις εσύ και να τα βλέπω όλα ομορφότερα γύρω μου γιατί ξέρω πως κάθε μέρα θα μου χαρίσεις ένα σου βλέμμα και ένα χαμόγελο..

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Θα ήμουν το λιγότερο αχάριστη αν έλεγα πως δεν γνώρισα την ευτυχία...αν έλεγα πως ποτέ μου δεν ένιωσα τη χαρά που προσφέρει η αγάπη ενός άλλου ανθρώπου..Ναι η καρδιά μου πληγώθηκε αν όχι όλες τις περισσότερες φορές...Κάποιες από αυτές με τσάκισε με γονάτισε και ένιωθα πως δεν υπήρχε γυρισμός..Κι όμως τα κατάφερα σηκώθηκα, στάθηκα στα πόδια μου και είπα "πάμε πάλι από την αρχή"...Και η καρδιά μου πάλι γεμάτη συναισθήματα και αντοχές προχώρησε και έκανε το επόμενο βήμα...Και πάλι το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο...Έμαθε πια ήξερε και οι συνέπειες δεν είχαν το ίδιο βάρος...Ήξερε πια πως σημασία είχε η προσπάθεια και η ευκαιρία που έχει ο καθένας μας στο όνειρο και έτσι πορεύθηκε...Πέρασε καιρός και επιτέλους μπορεί και χαμογελά παρόλο που η μοναξιά την τιμά και δεν λέει στιγμή να την αποχωριστει..Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια καινούργια μέρα που μπορεί να σου δώσει τα πάντα αρκεί να είσαι μέσα σου έτοιμος να τα δεχτείς!!!

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Τα χείλη μου προφέρουν και πάλι το όνομα σου....άλλη μια νύχτα εδώ και η απουσία σου είναι τόσο έντονη...Ο ουρανός δάκρυσε και κάθε σταγόνα που πέφτει έχει κάτι από εσένα από την θύμηση σου...ο ήχος της βροχής με ταξιδεύει, μακάρι να ήξερες πόσο...Κλείνω τα μάτια και απλώνω τα χέρια μου μόνο έτσι μπορώ να σε έχω στην αγκαλιά μου..Αισθάνομαι το σώμα σου να αγγίζει το δικό μου και νιώθω πως ζω, πως ανασαίνω...Η καταιγίδα έχει διαπεράσει την ψυχή μου και είναι όλα τόσο εύθραστα που ένα δάκρυ είναι ικανό να με σπάσει σαν γυαλί, να με κομματιάσει και ξέρω πια πως δεν υπάρχει τρόπος να κολλήσω τα κομμάτια μου...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο τελικά το να είσαι πραγματικά μόνος ή να νιώθεις μοναξιά ακόμα και όταν βρίσκεσαι πλαισιωμένος από άλλους...Φευγει το μυαλό μου, είναι μακριά και με τόσες απορίες μέσα του που νιώθει πως θα εκραγει....Είναι τόσα αυτά που θέλω να πω, να φωνάξω, να ουρλιάξω....Και τι νόημα θα έχει ποιός θα τα ακούσει?ποιός θα τα βιώσει και ποιός θα τα κατανοήσει καλύτερα από εμένα...Μοιάζω με θάλασσα φουρτουνιασμένη που τα κύματα δεν την αφήνουν να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί..που αναζητά τον ήλιο για να ζεσταθει λιγάκι και να νιώσει γαλήνη...Καράβια οι σκέψεις μου και φεύγουν μακριά και το βάρος τους ασήκωτο δεν αντέχεται πια...

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Σου είπα τόσες φορές πως σ'αγαπώ να το άκουσες άραγες ποτέ...φύλαξες ποτέ τα λόγια μου μέσα στην καρδιά σου ή την έκλεισες για να μη μπορέσουν οι σειρήνες της αγάπης να σε μαγέψουν...Ξέρεις πως είναι ένας άνθρωπος να ζεί και να αναπνέει καθημερινά μόνο και μόνο για να έχει την ευκαιρία να δει ένα σου χαμόγελο?....Έφυγα τώρα είμαι μακριά και αφήσα πίσω κάθετι δικό σου και ξέρεις είναι τόσο περίεργο μα πια δε με πονά να ζω χωρίς να βλέπω εσένα, το χρώμα τον ματιών σου που τόσο λάτρευα...υπάρχει όμως κάτι που ακόμα με πονα.... πως σου έδωσα εμένα την ίδια και για αντάλλαγμα πάλεψα με τον εγωισμό σου....

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010


Ήρθες πάλι σαν όνειρο και με κρατούσες σφιχτά στην αγκαλιά σου...Φοβάμαι να ανοίξω τα μάτια μου δε θέλω με τίποτα να μην αισθάνομαι το αγγιγμά σου..Νιώθω να μισώ την μέρα, τον ήλιο και το φώς του, σε απομακρύνουν τόσο από εμένα...Κάθε που έρχεται η νύχτα σε βλέπω, σε αγγίζω, σε νιώθω και κάθε φορά γίνεται το θαύμα....Τ'αστέρια φωτίζουν τη θάλασσα και μας ομορφαίνουν τις στιγμές και η δικιά μου η ζωή γεμίζει φως από την αγκαλιά σου...Γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου και σε κρατώ σφιχτά....θέλω να σε νιώθω συνέχεια.Μένω εκεί μέχρι να ξημερώσει, μέχρι να βγούν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου και σε πάρουν μακριά μου...για άλλη μια φορα το όνειρο τελείωσε...

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Ήρθες σαν τον άνεμο και στο περασμένα σου ξεσήκωσες τα πάντα...αναστάτωσες ψυχή και σώμα και με παρέσυρες στα πιο γλυκά μεθύσια...Χαρά ευτυχία και πόσα άλλα συναισθήματα ακόμα γεννήθηκαν μέσα μου!!! Και όμως δεν είναι τυχαίο πως οτιδήποτε είναι καλό δεν κρατάει για πάντα...Και γιατί να συμβαίνει αυτό μου λές?Γιατί κάθε φορά που η καρδιά μου χαμογελά πάντα κάποιος καταφέρνει και την καλύπτει με το πέπλο του πόνου, της απογοήτευσης...Νιώθω πως οι μοίρες παίζουν το παιχνίδι τους και χαμογελούν με ικανοποίηση κάθε φορά που η καρδιά θριματίζεται και γίνεται κομμάτια.Και η Λάχεση που τόσο καλά τυλίγει το νήμα περιμένει με ανυπομονησία την Άτροπο για να το κόψει...

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Είμαι εδώ κράτα με...τα χέρια μου έχουν ανοίξει διάπλατα για εσένα και μόνο...Μια αγκάλια αυτό δε ζητούσες πάντα?μια αγκαλια που θα σε κλείσει μέσα της και θα σε κρατήσει εκεί για πάντα,αληθινή χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις, χωρίς λόγια που δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα.Αφέσου, χωρίς δισταγμούς και άσε τον εαυτό σου να κάνει το ταξίδι,άφησε τα χέρια μου να ταξιδέψουν την ψυχή σου στα πιο όμορφα και στα πιο μεγάλα ταξίδια που θα κάνεις ποτέ...Η αγκαλιά μου είναι σαν θάλασσα, δεν έχει τελειωμό μπές μέσα της και κούρνιασε και μη φοβάσαι, δεν θα σηκώσει κύμα θα φροντίζω πάντα εγω να έχει την ηρεμία που τόσο αναζητάς...

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Όνειρα, μόνο όνειρα και τίποτε παραπάνω...και πόσο τα αντικρούει η πραγματικοτητα.Χτυπούν πάνω της όπως το κύμα στα βράχια και σκίζονται στα δυο, πετάγονται στον αέρα και αμέσως εξατμίζονται, χάνονται χωρίς ίχνος τους να μένει έστω και τόσο δα για παρηγορια...Λόγια και μόνο λόγια από τα μεγάλα, από αυτά που μπορούν να σε ανεβάσουν πολύ ψηλά και ταυτόχρονα να σε κάνουν κομμάτια να σε ρίξουν στο χειρότερο γκρεμό και να σε οδηγήσουν στην μεγαλύτερη θλίψη, στην πιο βαθιά...Μόνη και πάλι μόνη πόσο γνώριμο και αυτό...ο δρόμος απλώνεται βαρύς και θέλει βήμα άργο, σταθερό αλλά η δύναμη δεν περισσεύει πια και τα πόδια λυγίζουν στα πρώτα βήματα...το ίδιο όμως κάνει και το μυαλό δεν έχει δύναμη πια και παρέδωσε...δεν έχει χώρο για όνειρα μιας και αυτά μοιάζουν τόσο μακρυνά...

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Μόνη και πάλι....μοναδική συντροφιά τα φώτα της νύχτας και η βουή των αυτοκινήτων της λεωφόρου...που τρέχουν σαν τρελά σαν κάτι να θέλουν να προλάβουν, σαν να κυνηγούν κάτι που αύριο το πρωί θα έχει χαθεί και δεν θα μπορούν να το βρούν...Όλα μοιάζουν με αγώνα δρόμου που τρέχεις αδιάκοπα να το προλάβεις γιατί πιστεύεις πως δεν θα το ξαναβρείς...Αγώνας συναισθημάτων, επιβίωσης, αλήθειας... Αλήθεια...πόσο ψεύτικη λέξη είναι τελικά και πόσο άπιαστη...Για αυτήν γίνεται ο αγώνας δρόμου...αυτή ψάχνουν όλοι να ανακαλύψουν, μέσα τους, γύρω τους, ακόμα και σε ένα βλέμμα...Είναι ανύπαρκτη τελικά ή το πρόβλημα είναι ότι πλαισιονόμαστε από ανθρώπους δεν γνωρίζουν καν τη σημασία της???

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Συναντιόμαστε και χανόμαστε...οι δρόμοι δεν ενώνονται ποτέ και πάντα κάποιος πονάει περισσότερο.....μη ρωτήσεις ποιος....Η ερώτηση θα ακουστεί τόσο γελοία...Ότι θεωρούμε δεδομένο το πονάμε πάντα, το αφήνουμε, το διώχνουμε μακριά χωρίς να υπολογίζουμε αισθήματα χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες γνωρίζοντας μέσα μας πως ανα πάσα στιγμή θα τρέξουμε και θα είναι εκεί....Εκεί με την αγκαλιά του έτοιμη να μας δεχτεί να μας κλείσει μέσα για όσο το έχουμε ανάγκη και με υπομονή καρτερικά να περιμένει να του ανοίξουμε για άλλη μια φορά τις πληγές...για πόσο άραγες???

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010


Η νύχτα είναι πάλι τόσο βαρια το ίδιο και η ψυχή μου...Κλείνω τα μάτια μου και είσαι εκεί, βλέπω τα μάτια σου, νιώθω το αγγιγμά σου στο κορμί μου...Κρύβω μέσα μου όλα όσα νιώθω για σένα, τα θάβω για να μη μπορεί κανείς να τα δει, για να μη μπορεί κανείς να τα κρίνει...Αρνούμαι πως νιώθω και κάθε μέρα σκοτώνω τον εαυτό μου πιο πολύ....Μια σε μισώ και μια σ'αγαπάω, χαμένη για άλλη μια φορά στην ουτοπία μου...Τώρα πια λείπεις και κάθε μέρα που περνά φεύγεις όλο και πιο μακριά...ξέρω εγώ σε έδιωξα, εγώ σε απομάκρυνα και είναι τόσο ειρωνικό που κάθε που πέφτει το σκοτάδι σε αναζητάω....Ψάχνω και απόψε να βρω τον παραδεισό που τόσο έντονα μου έταζε το βλέμμα σου...Μάταια όλα, δεν είσαι εδώ και μάταια εγώ ψάχνω τον παράδεισο...

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010



Βλέπω το τέλος που έρχεται και πόσο πονάει...Τα σωθικά μου ξεριζώνονται λές και όρνια έχουν πέσει πάνω μου και με κατασπαράζουν σιγά σιγά για να είναι ο θάνατος αργός...Η σκεψή θολή σκεπασμένη από ένα λευκό σύννεφο, φυσά αέρας μα μένει εκεί...Είναι η απώλεια που πονά ή η συνήθεια άραγε???Ποιό από τα δυο οδηγεί το μυαλό στην τρέλα???Χάνομαι μέσα στις σκέψεις, μέσα στον πόνο....Πάντα δίνεις αλλά ποτέ δεν λαμβάνεις πίσω το παραμικρό...Είσαι τόσο δεδομένη για όλους που κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι θα έρθει η στιγμή που θα πεις φεύγω..Ήθελες να φύγετε μάζι αλλά για άλλη μια φορά σε άφησε να βρείς μόνη σου το δρόμο....δεν χάνεσαι το ξέρεις, απλά πρέπει να περπατήσεις πολύ...

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010


Είναι η καρδιά μου που με φέρνει κοντά σου και όλα αυτά που για σένα νιώθω...Σε νοιάζομαι πόσες φορές σου το έχω πει?Πόσες φορές σου το έχω δείξει?Το ξέρω λές, αλλά μα το Θεό το μυαλό σου δεν μπορεί να τρέξει τόσο μακριά για να μπορέσει να ακουμπήσει έστω και λίγο τα λόγια αυτά...Χαμένος όπως πάντα στη δική σου πραγματικότητα εκεί που εσύ νομίζεις πως είσαι καλά...Χαρά μου, η ζωή δεν χτίζεται με παραμύθια είναι παραμύθι από μόνη της και εμείς πρέπει να τη ζήσουμε με όσα φέρει...Μην αλλάζεις την μοίρα, μην την πολεμάς, υψωσε το αναστημά σου και σαν καλός πολεμιστής αντιμετώπισε ότι σου φέρει...Αγάπησε, γέλα, κλάψε και όποτε χρειάζεται πόνα, αλλά μην εγκαταλείπεις...Εδώ υπάρχει μια αγκαλιά έτοιμη να σε δεχτεί όταν εσύ θελήσεις...Όλοι έχουμε πληγές, έχουμε όμως και χρόνο για να τις σβήσουμε....

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010


Τόσα ταξίδια και εσύ πουθενα, πάντα μόνη και η συντροφιά σου πουθενά...Το καράβι σάλπαρε πάλι και μάταια περιμένω να σε δώ να ανεβαίνεις και εσύ....Είχαμε πει θα φεύγαμε μαζί, μαζί θα ανακαλύπταμε οτιδήποτε καινούργιο, όλα μαζί όμως όλα ήταν λόγια, λόγια χωρίς καμία σημασία...Θυμάμαι το όνειρο, οι δυό μας κάτοικοι στον πιο όμορφο παράδεισο, σε αυτόν που θα φτιάχναμε μόνο για εμάς...Και να'μαι πάλι μόνη και το καράβι ξεκινά, με μόνη συντροφιά τη θάλασσα που είναι αγριεμένη λες και με κάποιο μαγικό τρόπο διαβάζει την ψυχή μου...Και πήρα τον δρόμο για τον παράδεισο και πάω προς αυτόν τον πλησιάζω, αλλά νιώθω πως δεν μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να τον φτάσω...υπάρχει άραγε παράδεισος αν δεν είσαι μέσα εσύ???

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010


Ψάχνω να βρω ένα κενό μέσα στη σκέψη μου, ένα λέπτο που μέσα της να μην υπάρχεις εσύ....Είναι τόσο μάταιο και ώρες ώρες μου μοιάζει όνειρο...Η αναμονή είναι αβάσταχτη.Το μαγουλό μου καρτερά ένα σου άγγιγμα και τα χείλη μου περιμένουν να ξεδιψάσουν απ' τα δικά σου....Φαντάζομαι να ακουμπώ στον ώμο σου και πάνω εκεί να ταξιδεύω να φεύγω μακρια στους πιο γλυκούς παράδεισους του μυαλού μου....Κάθε νύχτα η σκέψη σου είναι η αναπνοή μου και έτσι καταφέρνει για εμένα να έρθει το ξημέρωμα....Και ο ήλιος βγαίνει και πόσο φοβάμαι μήπως μαζί με το σκοτάδι χαθείς και εσύ....

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010


Ένας ήχος βασανίζει τα αυτιά μου...Νομίζω είναι η φωνή σου, είμαι σίγουρη πως είναι η φωνή σου...Κάτι μου λές, μου ψυθιρίζεις αλλά μια έντονη βουή δε με αφήνει να σε ακούσω...Προσπαθώ όσο μπορώ, πασχίζω αλλά είναι μάταιο...Δεν προλαβαίνω να ακούσω τα λόγια σου...Θέε μου τι να μου λες, δε θέλω να χάνω στιγμή από εσένα τα πάντα είναι τόσο σημαντικά....Μίλα μου δυνατά θέλω τόσο πολύ να νιώσω μέσα από τα λόγια σου, το έχω ανάγκη...Μην εγκαταλείπεις θέλω να σε ακούσω, αλλά η βουή δε με αφήνει...Είμαι πάντα εδώ για εσένα όσος καιρός και να περάσει, δε θα σε εγκαταλείψω.....Άκου την ψυχή μου που σου φωνάζει, προσπάθησε, σπάσε αυτή την εκκωφαντική βουή και άσε τη φωνή σου να με ταξιδέψει...στα πιο μεγάλα ταξίδια σε αυτά που ούτε ο ίδιος ο νους δε μπορεί να φτάσει...

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010


Τόσα λάθη στη σειρά και πόσα δάκρυα χαμένα...Τόσες νύχτες χαμένες όσες και οι ελπίδες.Ο ουρανός άδειος και σήμερα ακριβώς όπως και η καρδιά μου...Μάταια αναζητώ ένα φώς και τ'αστέρια απόψε έχουν σβήσει...Παντού σκοτάδι λες και ο Θεός έδωσε εντολή να μην ξαναβγεί φώς.Έτσι και η ψυχή μου, σκοτάδι και σε αυτή... πόσο με τρομάζει.Ψάχνω μέσα μου να σε βρώ, μα είναι τόσο μάταιο η μαυρίλα τα έχει καλύψει όλα...Και ξημερώνει αλλά δεν βγαίνει φώς ή μήπως βγαίνει και εγώ δεν το βλέπω...?

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010


Τώρα πια τα μάτια είναι γεμάτα δάκρυα...Έχουν χάσει τη λάμψη τους, τη ζωντάνια τους, δυο νεκροί οργανισμοί που κάθε μέρα ανοίγουν χωρίς να ελπίζουν κάτι.....Η ανυπομονησία τους είναι κάθε μέρα όλο και πιο έντονη...Ρωτούν για εσένα, σε ψάχνουν αλλά εσύ πουθενά...Χάθηκες όπως όλα τα όμορφα όνειρα που το πρωί που ξυπνάς τα αναζητάς...Αποφάσισαν να κάνουν άνοιγμα στα βαθιά αλλά η τόλμη τους κατάληξε να γίνει το μεγαλύτερο ναυάγιο και μέσα σε αυτό πνίγηκες...Δεν καταφέρνουν πάντα να κυλήσουν,μένουν στα μάτια σαν φορτίο βαρύ και δε μπορούν να ξεκουραστούν,να ηρεμήσουν....

Χιλιάδες σκέψεις πνίγουν το μυαλό, σαν μια θηλιά να είναι περασμένη γύρω του που την τραβουν τόσο αργά για να είναι ο θάνατος βασανιστικός...Τόσα τα ερωτήματα, αλλά οι απαντήσεις δεν έρχονται από πουθενά....Κάθε μέρα μια καινούργια μέρα, ο ήλιος όμως δεν φαίνεται πουθενά ούτε μια τόση δα μικρή αχτίδα για να δώσει την ελπίδα...Το βλέμμα καρτερικά κολλημένο σε μια εικόνα που μόνο πόνο προσφέρει...Η ανάγκη για μια "καλημέρα" ξεπερνά κάθε προηγούμενο, αλλά εξακολουθεί να μην έρχεται.Και ο ήλιος αργεί ίσως και να μη βγει τελικά....Μόνο κύματα στα βράχια προς το παρόν έτσι νιώθει η ψυχή.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010



Όλα είναι ένα ατελείωτο ταξίδι που ποτέ δε σταματά.'Ενα ταξίδι που άρχισε να σε κουράζει πια, να σε θυμώνει.Τα εμπόδια πάρα πολλά και η ελπίδα για ευτυχία σχεδόν ανύπαρκτη.Σαν λεωφορείο που κάνει συχνές στάσεις και πάντα για διαφορετικούς λόγους.Βλέπεις επιβάτες να βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους και άλλούς να κάνουν υπομονή καρτερικά...Και το λεωφορείο ξεκινά και πάλι το ταξίδι του, με άγνωστο για άλλη μια φορά τον προορισμό και εσύ μένεις έκει καθηλωμένη και περιμένεις να δείς που θα σε βγάλει...Έρχεται η στιγμή που διαπιστώνεις ξαφνικά πως οι επιβάτες όλο και μειώνονται και αυτο σε τρομάζει, σε ταράζει.Μοιάζει με το ταξίδι της ζωής σου που τόσοι άνθρωποι πέρασαν από αυτό αλλά στην πορεία χάθηκαν χωρίς λόγο,χωρίς εξήγηση...Ξέρω πως έχεις μάθει να χάνεις και μέσα σου ξέρεις ότι αυτό είναι μεγάλο προτέρημα.Έχεις μάθει να πορεύεσαι μόνη σου και δε σε τρομάζει τόσο πια να φτάσεις στο τέλος του ταξιδιού της καρδιά σου χωρίς συντροφιά....

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010


Είπα τόσες φορές φεύγω,μα τόσες φορές με γύρισε πίσω η καρδιά μου...Ο δρόμος που αναζητά η λογική μου δεν είναι προσπελάσιμος...Είναι στρωμμένος με αγκάθια που με ματώνουν κάθε φορά που κάνω το πρώτο βήμα...Βλέπω το φώς και ξέρω πως πρέπει να το φτάσω, μα η καρδιά μου εξακολουθεί να θέλει να με κρατά στο σκοτάδι....Ξέρω πως σε αυτό το φώς βρίσκεται η ανάσα μου,η ζωή μου και οι μέρες που όλοι λένε καλύτερες...Παλεύω με την καρδιά, μάχομαι κάνω δειλά βήματα αλλά ποτέ δεν το περνώ.Τα βάζω μαζί της, ουρλιάζω προσπαθώ να κατανοήσω γιατί προτιμά να πονά, όταν γνωρίζει πως είναι τόσο εύκολο με ένα απλό πέρασμα να νιώσει και πάλι ευτυχισμένη...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Τι είναι αγάπη?Με ρωτησες τόσες φορες...Μάτια μου την αγάπη ο καθένας από εμάς την έχει μέσα του γεννίεται με αυτή...Κανείς δε σου μαθαίνει να αγαπάς.....Μου ζήτησες να σου το περιγράψω με εικόνες...Αγάπη είναι να βλέπεις το πρόσωπο του άλλου συννεφιασμένο και μαζί να συννεφιάζει και το δικό σου...Να είσαι στο πλευρό του άλλου στη μεγαλύτερη δυστυχία αλλά και στην πιο μεγάλη του χαρά...Αγάπη είναι ένα τρυφερό χάδι στο μάγουλο,στο χέρι,μια ζεστή αγκαλιά...Αγαπάς έναν άνθρωπο που ακόμα και όταν φεύγει μακριά από σένα, εσύ θέλεις και εύχεσαι να είναι καλά και όλα όσα ποθεί να του δωθούν απλόχερα...Με κοίταξες, με βλέμμα μικρού παιδιού που μόλις τώρα ανακαλύπτει τον κόσμο...."Εμένα η αγάπη θα με βρεί ποτέ?"

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010


Προσπάθησα να θυμηθώ τη μορφή σου, Θεέ μου ήταν αδύνατο...Τρόμαξα τόσο,πήρα βαθιά ανάσα και θυμήθηκα το συρτάρι με τις αναμνήσεις...Ναι ήσουν εκεί σε πήρα στα χέρια μου και ξαναθυμήθηκα...Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου για ώρα,σαν ένα μικρό παιδί που φοβόταν μη του πάρουν ότι πιο πολύτιμο έχει...Η καρδιά μου δεν ήταν τόσο παγωμένη πιά και ένα χαμόγελο πήρε θέση στα χείλη μου.Τα δάκρυα κύλησαν στο προσωπό μου ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα, πως σε χάνω από το μυαλό μου και ξέσπασα...Πως πες μου, πως είναι δυνατόν με τόσα συναισθήματα στη καρδιά να μην μπορεί να έρθει μια εικόνα στο μυαλό???Τι σημαίνουν όλα αυτα???Γιατί χάνω την αναμνησή σου όταν ακόμα η καρδιά μου χτυπάει για εσένα, όταν εσύ είσαι η ίδια η καρδιά μου.....

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010


Πάρε βαθιά ανάσα, με ακούς?Κράτα για λίγο την αναπνοή σου,θα δείς σε λίγα λεπτά θα έχεις ηρεμήσει...Δε θα φύγω θα είμαι δίπλά σου.Βλέπω την καρδια σου να χτυπα, είναι τόσο έντονο.Στο στήθος σου διαγράφεται κάθε χτύπος.Ξέρω πονάς εγώ σε καταλαβαίνω, έχουμε πει όμως όλα είναι δοκιμασίες που για κάποιο λόγο είναι γραφτό να τις περάσουμε.Είμαι εδώ θα σου κρατώ το χέρι όσο χρειαστεί αρκεί να μου το επιτρέψεις...Φοβάσαι το ξέρω,είσαι τόσο τρομοκρατημένη πρώτη φορά νιώθεις έτσι,είναι όμως κάτι που πρέπει να περάσεις και το ξέρεις,τόσες φορές μου το έλεγες.Πιάσε το χέρι μου,θα σε τραβήξω από όλο αυτό,είμαι πάντα εδώ.......

Σαν ένα μικρό παιδί που όνειρα κάνει,έτσι και εγώ ξαναγίνομαι παιδί...Μέσα από την αθωότητα και ένα παλιό συρτάρι να ξεκλειδώσω όλα εκείνα που ποτέ δεν είχα πει..Όνειρα για τη ζώη, την ευτυχία όλα εκείνα που κάποτε πίστευα πως θα μου άφηναν πάντα ένα χαμόγελο γλύκο και συνάμα τόσο μα τόσο αληθινό...Όνειρα από εκείνα που ποτέ δε θα με πλήγωναν, με ανθρώπους που θα ήταν αληθινοί, που θα τους ήταν τόσο εύκολο να εκφράσουν τα αληθινά τους συναισθήματα και που δε θα έδιναν φρούδες ελπίδες απλά και μόνο για να υπάρχουν και να νιώθουν ζωντανοί...Το όνειρο τέλειωσε, μπήκε από τη χαράμάδα η πρώτη αχτίνα του ήλιου και εγώ για άλλη μια φορά αναζητώ το μικρό παιδί...
Ακολουθώ το βαθύ χτυποκάρδι και αφήνομαι στη δίνη του....Νιώθω, πονώ αισθάνομαι τίποτα πια δε με φοβίζει,τίποτα δε με σταματά..Πάλευω κάθε μέρα με τα θηρία του μυαλού μου και πάντα βγαίνω νικήτρια..Η σκέψη σου αγκάθια τριαντάφυλλου που κάθε τόσο μου ματώνουν το νου,την καρδιά...Το πολεμώ, τα χέρια μου δε σταύρωσα ακόμα....Τα ίχνη σου σβήνω σιγά,σιγά όπως το κύμα μια όμορφη ζωγραφιά στην ακροθαλασσιά....

Η νύχτα κλαίει μαζί μου, αποφάσισε συντροφιά να μου κάνει.Το φεγγάρι στα δυο χωρίζεται με τον τρόπο αυτό με συμπονάει.Τα αστέρια τη λάμψη τους χάνουνε και μαζί μου αρχίζουν να κλαίνε.Η καρδιά μου κομμάτια έγινε μου δηλώνει πως έπαψε πια να χτυπάει....

Μοναξιά μου μεγάλη,μοναξιά δυνατή της ψυχής μου σαράκι του μυαλού μου βουή.Είμαι μόνη εδώ και ο χρόνος κυλά όμως μένει ο πόνος μου χαραγμένος βαθιά.Τι κι αν θέλω να φύγω να πετάξω ψηλά, σαν πουλί που ζητάει νέο μέρος για να φτιάξει φωλιά.Και η μπόρα αρχίζει κλείνουν τα φτερά, περιμένουν τον ήλιο για πετάξουν ξανά.Μα ο ήλιος δε βγαίνει και όλα μένουν όπως παλιά και το όνειρο χάνεται δεν πετάει ψηλά.....

Το φώς των αστεριών ,ο ήχος της θάλασσας και ένα τσιγάρο που σιγοκαίγεται η μόνη μου παρηγορια...Η σκέψη μου ταξιδεύει και πάντα καταλήγει σε εσένα.Ο πόνος ασταμάτητος και η ιδέα πως είσαι μακριά μου αφόρητη.Θα ήθελα όλα να ήταν τόσο διαφορετικά....Αν μπορούσα να σε έχω στην αγκαλιά μου,για εμένα αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία.Όνειρο είναι και έτσι θα παραμείνει, με τη βαθιά ελπίδα ο πόνος να καταλαγιάσει στην καρδιά....

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010


Θέλω τόσα πολλά να σου πω, όμως φοβάμαι να αρχίσω.Φοβάμαι να μείνω μόνη μου όταν εσύ θα έχεις φύγει.Η ψυχή μου είναι τόσο γαλήνια τώρα, τόσο όσο δε θα είναι ποτέ ξανά.Μου δημιουργούνται τόσα ερωτηματικά που σίγουρα θα μείνουν αναπάντητα.Άραγε εκεί, θα με σκέφτεσαι όπως τώρα?Θα νοιάζεσαι για εμένα με τον ίδιο τρόπο που το κάνεις και τώρα?Θα σκέφτεσαι ότι πίσω σου μένω εγώ με την αγκαλιά πάντα ανοιχτή για να σε περιμένω?Άραγε είναι σωστό, όταν λένε ότι η απόσταση σκοτώνει τα πάντα?Θεέ μου ελπίζω όχι....Για εμένα δεν υπάρχει μέρα πια....Την πήρες μαζί σου.....
Πως θα περάσει ο καιρός μέσα μου πως θ'αντέξω?Ο χρόνος είναι κυνηγός ξοπίσω του να τρέξω. Κινούμαι σαν άγριο αερικό τα πάντα να προφθάσω,μα ο χρόνος περνά και τίποτα πια δε μπορώ να φτάσω.Χάνει το νόημα το μυαλό και ο νούς άλλα γυρεύει,ξοπίσω μου τρέχει ο,τι αγαπώ μα δε με προλαβαίνει.Σαν φτάσει η ώρα ο καιρός το όνειρο να πιάσω, φοβάμαι πως σαν αερικό θα το προσπεράσω.......