Και πάλι χαμένη μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρο, μα είναι αυτό τώρα πια η μοναδική συντροφιά...Αργοσβήνει σιγά σιγά και μαζι με αυτό και εγω...Είναι τόσοι οι άνθρωποι, αλλα δε μπορώ να ακούσω το γέλιο τους, τις φωνές τους...Η μοναξιά ξεπροβάλλει και πάλι ανοίγει όλες τις πόρτες για να μπεί χωρίς να την νοιάζει τι αφήνει στο περασμά της, χωρίς να υπολογίζει τον πόνο που αφήνει πίσω της κάθε φορά που μια πόρτα κλείνει...Αναζητώ μια φωνή ένα άκουσμα κάτι που θα με τραβήξει μακριά από όλο αυτό που θα βγάλει την ψυχή από το τέλμα...Νιώθω πως είναι τόσο μάταιο και πως κάθε προσπάθεια καταλήγει στο κενό...