Είπα τόσες φορές φεύγω,μα τόσες φορές με γύρισε πίσω η καρδιά μου...Ο δρόμος που αναζητά η λογική μου δεν είναι προσπελάσιμος...Είναι στρωμμένος με αγκάθια που με ματώνουν κάθε φορά που κάνω το πρώτο βήμα...Βλέπω το φώς και ξέρω πως πρέπει να το φτάσω, μα η καρδιά μου εξακολουθεί να θέλει να με κρατά στο σκοτάδι....Ξέρω πως σε αυτό το φώς βρίσκεται η ανάσα μου,η ζωή μου και οι μέρες που όλοι λένε καλύτερες...Παλεύω με την καρδιά, μάχομαι κάνω δειλά βήματα αλλά ποτέ δεν το περνώ.Τα βάζω μαζί της, ουρλιάζω προσπαθώ να κατανοήσω γιατί προτιμά να πονά, όταν γνωρίζει πως είναι τόσο εύκολο με ένα απλό πέρασμα να νιώσει και πάλι ευτυχισμένη...