Χαμένα βλέμματα, ελπίδες χαμένες...Όνειρα που συναντούν το κενό...κάθε προσπάθεια μοιάζει υπεράνθρωπη και η αντοχή σχεδόν ανύπαρκτη...Όλα είναι τόσο ίδια, παρόμοια σκηνικά λές και για χρόνια τώρα η ταινία έχει κολλήσει στην ίδια σκηνή...Και οι πρωταγωνιστές μοιάζουν τόσο γερασμένοι...όχι στο πρόσωπο αλλά στα μάτια, στην ψυχή...Αυτός είναι ο καθρέφτης τους και είναι τόσο θολός...Όλα χαμένα, και όσο και να προσπαθείς να τα αγγίξεις είναι μάταιο, δεν τα φτάνεις και δεν πλησιάζεις καν κοντά τους...Όνειρα και ελπίδες που θέλεις τόσο πολύ να τρέξεις και να τις φτασεις απλά για να νιώσεις πως τα κατάφερες ....μάταια όλα τόσο μάταια...Η σκηνή ξαναγυρίζεται πάλι και πάλι και ίσως να συνεχιζεται για καιρό ακόμα η λήψη της για όσο η ψυχή αντέχει να παλεύει για να προχωρήσει στην επόμενη...