Συναντιόμαστε και χανόμαστε...οι δρόμοι δεν ενώνονται ποτέ και πάντα κάποιος πονάει περισσότερο.....μη ρωτήσεις ποιος....Η ερώτηση θα ακουστεί τόσο γελοία...Ότι θεωρούμε δεδομένο το πονάμε πάντα, το αφήνουμε, το διώχνουμε μακριά χωρίς να υπολογίζουμε αισθήματα χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες γνωρίζοντας μέσα μας πως ανα πάσα στιγμή θα τρέξουμε και θα είναι εκεί....Εκεί με την αγκαλιά του έτοιμη να μας δεχτεί να μας κλείσει μέσα για όσο το έχουμε ανάγκη και με υπομονή καρτερικά να περιμένει να του ανοίξουμε για άλλη μια φορά τις πληγές...για πόσο άραγες???