Τώρα πια τα μάτια είναι γεμάτα δάκρυα...Έχουν χάσει τη λάμψη τους, τη ζωντάνια τους, δυο νεκροί οργανισμοί που κάθε μέρα ανοίγουν χωρίς να ελπίζουν κάτι.....Η ανυπομονησία τους είναι κάθε μέρα όλο και πιο έντονη...Ρωτούν για εσένα, σε ψάχνουν αλλά εσύ πουθενά...Χάθηκες όπως όλα τα όμορφα όνειρα που το πρωί που ξυπνάς τα αναζητάς...Αποφάσισαν να κάνουν άνοιγμα στα βαθιά αλλά η τόλμη τους κατάληξε να γίνει το μεγαλύτερο ναυάγιο και μέσα σε αυτό πνίγηκες...Δεν καταφέρνουν πάντα να κυλήσουν,μένουν στα μάτια σαν φορτίο βαρύ και δε μπορούν να ξεκουραστούν,να ηρεμήσουν....