Τα χείλη μου προφέρουν και πάλι το όνομα σου....άλλη μια νύχτα εδώ και η απουσία σου είναι τόσο έντονη...Ο ουρανός δάκρυσε και κάθε σταγόνα που πέφτει έχει κάτι από εσένα από την θύμηση σου...ο ήχος της βροχής με ταξιδεύει, μακάρι να ήξερες πόσο...Κλείνω τα μάτια και απλώνω τα χέρια μου μόνο έτσι μπορώ να σε έχω στην αγκαλιά μου..Αισθάνομαι το σώμα σου να αγγίζει το δικό μου και νιώθω πως ζω, πως ανασαίνω...Η καταιγίδα έχει διαπεράσει την ψυχή μου και είναι όλα τόσο εύθραστα που ένα δάκρυ είναι ικανό να με σπάσει σαν γυαλί, να με κομματιάσει και ξέρω πια πως δεν υπάρχει τρόπος να κολλήσω τα κομμάτια μου...