Και πάλι στα ίδια...πόσο παράξενο και αυτό.Λές και υπάρχει μια μηχανή του χρόνου που κάνει τον κύκλο της και ξαφνικα ξαναγυρνάει στις ίδιες στιγμές και κάπως έτσι ζείς παρόμοιες καταστάσεις...Και πόση θλίψη....πως να την αντέξει η ψυχή και πόσο να τη διαχειριστεί το μυαλό...Και πάλι η απογοήτευση ξεπροβάλλει και πάλι τα όνειρα γκρεμίζόνται και χάνονται στο μεγαλύτερο κενό...Και η ελπίδα??χαμένη και αυτή, να υπάρχει άραγες? Η ψυχή φόρεσε το μαύρο πέπλο της και αναζητάει μια χαραμάδα φωτός μα το σκοτάδι απλώνεται...δεν ξέρω πια αν ξημερώνει ή αν απλά εγώ δεν βλέπω τον ήλιο...