Τόσα ταξίδια και εσύ πουθενα, πάντα μόνη και η συντροφιά σου πουθενά...Το καράβι σάλπαρε πάλι και μάταια περιμένω να σε δώ να ανεβαίνεις και εσύ....Είχαμε πει θα φεύγαμε μαζί, μαζί θα ανακαλύπταμε οτιδήποτε καινούργιο, όλα μαζί όμως όλα ήταν λόγια, λόγια χωρίς καμία σημασία...Θυμάμαι το όνειρο, οι δυό μας κάτοικοι στον πιο όμορφο παράδεισο, σε αυτόν που θα φτιάχναμε μόνο για εμάς...Και να'μαι πάλι μόνη και το καράβι ξεκινά, με μόνη συντροφιά τη θάλασσα που είναι αγριεμένη λες και με κάποιο μαγικό τρόπο διαβάζει την ψυχή μου...Και πήρα τον δρόμο για τον παράδεισο και πάω προς αυτόν τον πλησιάζω, αλλά νιώθω πως δεν μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να τον φτάσω...υπάρχει άραγε παράδεισος αν δεν είσαι μέσα εσύ???