Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

Σαν όνειρο και απόψε χάθηκες...Μια ανάσα πήρες και έφυγες μακριά...πόσες σκέψεις...τόσες ώστε το μυαλό να αρχίζει να ταξιδεύει μακριά.Θυμάμαι το όνειρο δίπλα στη θάλασσα...Σε βλέπω εκεί, πόσα όνειρα, πόσες αυταπάτες...στιγμές χαμένες...Και ο πόνος αυτός ποτέ δεν φεύγει...μένει εκεί και στοιχειώνει την ψυχή, μένει εκεί και σαν σαράκι τρώει τα πάντα...Θέλω να φωνάξω, να σε φέρω εδώ...έχω ανάγκη μια σου αγκαλιά,ένα σου χάδι,ένα βλέμμα δικό σου.Είσαι μακριά...τόσο μακριά 'οσο ένα άγγιγμα δικό μου στα αστέρια...

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ο ύπνος και απόψε δεν ήρθε, αποφάσισε να μη μου κάνει συντροφιά....ο Μορφέας δεν μπόρεσε να μου φέρει όνειρα από εκείνα τα όμορφα, τα πιο γλυκά....Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι χειρότεροι εφιάλτες, αυτοί που βλέπει κανείς όταν τα μάτια κλείνουν ή αυτοί που έρχονται όταν είναι ανοιχτά...Άδεια για άλλη μια φορά και η παρηγοριά μοιάζει τόσο μακρυνή που δε μπορεί να προσφέρει τίποτα...Άλλο ένα ψέμα....και ο πόνος εκει, δε λέει να φύγει, κοντοζυγώνει συνέχεια, δεν θέλει να πάει μακριά...σκέφτομαι πως έχουμε γίνει οι πιο καλοί φίλοι πια...τον αντέχω και αυτός έρχεται και ξανάρχεται κάθε φορά με δώρα διαφορετικα....Τα μάτια στέρεψαν....και να θέλουν τα δάκρυα δεν έρχονται πια...Ήρθε το πρωί...ο ήλιος δεν βγήκε και σήμερα....το χρώμα του ουρανού έχουν σκεπάσει τα σύννεφα...

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Ακόμα εδώ και μάλλον για πολύ...υπάρχουν τόσα που θέλω να γράψω και δεν μπορώ...κάτι με κρατά..σαν τοίχος μοιάζει...Ίσως να είναι φόβος δεν ξέρω...ή ίσως είμαι και εγώ η ίδια που με τα λόγια δεν τα πήγα ποτέ καλά...Ξέρεις από τότε που με θυμάμαι όσα σκεφτόμουν και όσα ένιωθα τα κρατούσα για εμένα...κυρίως αυτά που ένιωθα...Ήμουν και είμαι υπέρμαχος των πράξεων...πίστευα πάντα και πιστεύω ακόμα πως μόνο αυτές μπορούν να δείξουν ποίοι είμαστε, πως είμαστε...τι νιώθουμε.Δεν ξέρω τελικά αν είναι έτσι...ίσως λόγω αυτού να έχω χάσει πολλά και αν είναι έτσι...αναρωτιέμαι πόσα έχω να χάσω ακόμα....
Χάνομαι στα βαθιά πελάγη και το μυαλό μου κάνει ταξίδια πολλά... δεν είσαι πια συνεπιβάτης μου και ξαφνικά τα πάντα μοιάζουν να είναι τόσο διαφορετικά...όλα γύρω μου καινούργια, φοβάμαι.... μα το συνήθισα πια....Χάνω εμένα...έχασα εσένα....Βρέχει και πάλι, η καταιγίδα είναι τόσο βαριά...ο ήλιος βιάστηκε να χαθεί, κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα λες και ήξερε πως κάπου εκεί κοντά παραμονεύει η χαρά...Λίγο κρατάνε όλα και όλα είναι στιγμές...η ζωή μου η ίδια είναι στιγμές...Χαρά και λύπη δεν ξέρω τι ήταν αυτό που ήρθε περισσότερες φορές...Τα μάτια θολά, το βλέμμα μάταια προσπαθεί να φτάσει μακριά και το πέπλο που το σκεπάζει τόσο βαρύ...


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Χαμένη και απόψε και οι σκέψεις για μια ακόμη φορά η χειρότερη φυλακή...νιώθω πως σπάω μα δε μπορώ να φωνάξω, σε ποιον να το πω;....Αχ σιωπή...σιωπή μου...υπάρχεις τόσο έντονα, με βαραίνεις, μου κόβεις την ανάσα και ξέρεις το πόσο με πονάς...Σκέψεις μια φυλακή, μια φυλακή που τα σιδερά της δε μπορούν να σπάσουν ούτε καν να λυγίσουν τόσο δα...Σε κλείνει μέσα της και σ'αγκαλιάζει τόσο ασφυκτικά που σχεδόν σου κόβει την ανάσα...Τα λόγια δε βγαίνουν από τα χείλη και η ψυχή ειναι έτοιμη να βγάλει τις πιο δυνατες της κραυγές...Άραγες υπάρχει κανείς να σε ακούσει; άραγες υπάρχει ένας άνθρωπος να σου απλώσει το χέρι και να σε πάρει μακριά να σε βγάλει από αυτή τη φυλακή και να σε πάει λίγο πιο μακριά, για να δείς τον ουρανό για να απλώσεις το χέρι σου και δειλά δειλά να τον αγγίξεις...

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Είμαι εδώ και δεν εγκατέλειψα,πάλεψα, παλεύω και δεν θα σταματήσω έτσι θα γίνω καλύτερος άνθρωπος με αυτόν τον τρόπο θα αναγεννηθώ....Έχω ξεκινήσει και παλεύω με το δικό μου έργο εδώ...η προσπάθεια για να βγεί από το σκοτάδι ξέρω είναι δύσκολη όχι όμως ακατόρθωτη...Δίνω δύναμη από την δυναμή μου, έχω αποθέματα αρκετά βλέπεις...Δεν το βάζω κάτω, δεν αφήνω να με ρίξούν κάτω....Η ζωή δεν μας χαμογελάει πάντα... όταν όμως το κάνει πρέπει να είμαστε έτοιμοι και εμείς να ανταποδώσουμε το χαμόγελο και το δικό μας να είναι ακόμα μεγαλύτερο....Αναγεννιέμαι από τις στάχτες και συντάσσω τα κομμάτια μου και βγαίνω μπροστά πρώτος στη μάχη, ακάθεκτος χωρίς να με τρομάζουν τα εμπόδια χωρίς να δειλιάζω απέναντι στη ζωή...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Χαμένα βλέμματα, ελπίδες χαμένες...Όνειρα που συναντούν το κενό...κάθε προσπάθεια μοιάζει υπεράνθρωπη και η αντοχή σχεδόν ανύπαρκτη...Όλα είναι τόσο ίδια, παρόμοια σκηνικά λές και για χρόνια τώρα η ταινία έχει κολλήσει στην ίδια σκηνή...Και οι πρωταγωνιστές μοιάζουν τόσο γερασμένοι...όχι στο πρόσωπο αλλά στα μάτια, στην ψυχή...Αυτός είναι ο καθρέφτης τους και είναι τόσο θολός...Όλα χαμένα, και όσο και να προσπαθείς να τα αγγίξεις είναι μάταιο, δεν τα φτάνεις και δεν πλησιάζεις καν κοντά τους...Όνειρα και ελπίδες που θέλεις τόσο πολύ να τρέξεις και να τις φτασεις απλά για να νιώσεις πως τα κατάφερες ....μάταια όλα τόσο μάταια...Η σκηνή ξαναγυρίζεται πάλι και πάλι και ίσως να συνεχιζεται για καιρό ακόμα η λήψη της για όσο η ψυχή αντέχει να παλεύει για να προχωρήσει στην επόμενη...