Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Χάνομαι στα βαθιά πελάγη και το μυαλό μου κάνει ταξίδια πολλά... δεν είσαι πια συνεπιβάτης μου και ξαφνικά τα πάντα μοιάζουν να είναι τόσο διαφορετικά...όλα γύρω μου καινούργια, φοβάμαι.... μα το συνήθισα πια....Χάνω εμένα...έχασα εσένα....Βρέχει και πάλι, η καταιγίδα είναι τόσο βαριά...ο ήλιος βιάστηκε να χαθεί, κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα λες και ήξερε πως κάπου εκεί κοντά παραμονεύει η χαρά...Λίγο κρατάνε όλα και όλα είναι στιγμές...η ζωή μου η ίδια είναι στιγμές...Χαρά και λύπη δεν ξέρω τι ήταν αυτό που ήρθε περισσότερες φορές...Τα μάτια θολά, το βλέμμα μάταια προσπαθεί να φτάσει μακριά και το πέπλο που το σκεπάζει τόσο βαρύ...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου