Ήρθες σαν τον άνεμο και στο περασμένα σου ξεσήκωσες τα πάντα...αναστάτωσες ψυχή και σώμα και με παρέσυρες στα πιο γλυκά μεθύσια...Χαρά ευτυχία και πόσα άλλα συναισθήματα ακόμα γεννήθηκαν μέσα μου!!! Και όμως δεν είναι τυχαίο πως οτιδήποτε είναι καλό δεν κρατάει για πάντα...Και γιατί να συμβαίνει αυτό μου λές?Γιατί κάθε φορά που η καρδιά μου χαμογελά πάντα κάποιος καταφέρνει και την καλύπτει με το πέπλο του πόνου, της απογοήτευσης...Νιώθω πως οι μοίρες παίζουν το παιχνίδι τους και χαμογελούν με ικανοποίηση κάθε φορά που η καρδιά θριματίζεται και γίνεται κομμάτια.Και η Λάχεση που τόσο καλά τυλίγει το νήμα περιμένει με ανυπομονησία την Άτροπο για να το κόψει...