Οι στιγμές που μου λείπεις άπειρες...κλείνω τα μάτια και η εικόνα σου γεμίζει το σκοτάδι μου.Μου χαμογελάς πάντα, κάθε φορά που ο Μορφέας σε φέρνει στα ονειρά μου....

η επιβεβαίωση πως σου έδωσα χαρά και πως έστω και λίγο είσαι ευχαριστημένος.

Η φωνή σου.....να ήξερες πόσο μου λείπει...σχεδόν την ξεχνώ πια..

Και είναι λες και το ξέρει ο Μορφεας και κάθε φορά που μου λείπεις 

σε φέρνει στα όνειρά μου και μου μιλάς...Θα έδινα τα πάντα για μια στιγμή μαζί σου, για

μια σου και μόνο αγκαλιά, για ένα φιλί και για ένα σου άγγιγμα...Κυρίως όμως θα έδινα τα πάντα για την παρηγοριά που μου έδιναν τα λόγια σου κάθε φορά που καταλάβαινες πως με κυρίευε ο φόβος και οι ανασφάλειες για αυτά που θα έρθουν....

Μου λείπεις......

Ταξίδι στα αστέρια, έτσι μου το περιέγραφες όταν ήμουν μικρή.... "Θα σε βλέπω, θα σε ακούω θα σε αγγίζω απλά εσύ δεν θα το νιώθεις μου έλεγες.... Δε θα καταλάβεις πως θα λείπω γιατί και από εκεί ψηλά πάντα θα βρίσκω τρόπο να σου δείχνω ότι είμαι δίπλα σου....Έχεις έναν φύλακα άγγελο και όταν εγώ θα πάω εκεί τότε θα έχεις δυο....Και θα σε προσέχω καλύτερα από εκεί ψηλά γιατί θα μπορώ ανα πάσα στιγμή να βλέπω τα πάντα....Δε θα αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό, θέλω όμως να μου υποσχεθείς πως εσύ η ίδια δε θα κάνεις κακό στον εαυτό σου επειδή εγώ δε θα είμαι εκεί....Θα έρχομαι στα ονειρά σου θα σε αγγίζω, και θα σου λέω πόσο σε αγαπώ...Θα ζω πάντα μέσα σου γιατί ξέρω ότι ποτέ δεν θα λείψω από την καρδιά και την σκέψη σου, άρα δε θα πεθάνω ποτέ γιατί θα με κρατάς εσύ ζωντάνο..."

Έχεις μάθεις να ζεις μες στο ψέμα, τόσο πολύ που έχει γίνει πια τρόπος ζωής για εσένα...Η αλήθεια φαντάζει τόσο μακρυνή δε μπορείς να την αγγίξεις καν...Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι πόσο εύκολο σου είναι να παίζεις με τη ζωή και τα συναίσθήματα των ανθρώπων που σε πλησιάζουν και έχουν τη διάθεση να είναι δίπλα σου και να σου προσφέρουν τα πιο γλυκά τους αισθήματα,τις πιο όμορφες στιγμές τους και τα πιο γλυκά τους χαμόγελα...Ποιός σου δίνει άραγε το δικαίωμα να κομματιάζεις τις καρδιές των άλλων, να τις σπάς τόσο ώστε τα κομμάτια να μην μπορούν εύκολα να ξανακολλήσουν....Η ζωή είναι ένας κύκλος μου το είπες μια μέρα θυμάμαι, τον γυρίζουμε και κάποια στιγμή όλα όσα κάνουμε κάποιος άλλος μας τα επιστρέφει και τότε ο πόνος είναι διπλός και ίσως ανεξίτηλος..

Δε θα σου φωνάξω μείνε...το ξέρω είναι ώρα να φύγεις πια...Δε θα σου πω πόσο θα μου λείψεις δεν είχε σημασία νομίζω ποτέ...Τα χέρια σου δεν είχαν τη δύναμη να με κρατήσουν, με άφησες και γλίστρισα,έφυγα μακριά...Η αγκαλιά σου ήταν τόσο άδεια και στα μάτια σου πάντα εικόνες είχες άλλες...Η ψυχή σου άδεια και αυτή τελικά και δεν άφηνες τίποτα να περάσει για να σου απαλύνει τον πόνο...Κάθε σου χάδι ένα μικρός αργός θάνατος, σα να ζητούσες εκδίκηση για όλα αυτά που ήρθαν από παλιά...Υπάρχαν στιγμές που μπροστά σου είχες ένα πεδίο μάχης και χτυπούσες αλύπητα και με τόσο πάθος απλά και μόνο για να νιώθεις τη χαρά πως κατέστρεψες όπως κάποιοι έκαναν με εσένα...Δεν υπολόγισες σωστά...υπάρχουν φορές που σε ένα τέτοιο πεδίο μπορείς να βρείς ένα σύμμαχο που θα σε πιάσει από το χέρι και θα σε φέρει πιο κοντά σε αυτά που πάντα ποθούσες...

Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα και το κενό ακόμα μεγαλύτερο...Ψυχή χαμένη σε ψέματα και σε ουτοπίες που κάποιοι άλλοι διάλεξαν για σένα...Σα να μην υπάρχεις λες και κάποιος άλλος πρέπει να αποφασίσει για εσένα...σα να είσαι πλάσμα άβουλο που το να πάρει απόφαση για τη ζωή του μοιάζει να είναι κάτι τόσο άπιαστο...Και το δικαίωμα; αυτό πως το παίρνει ο καθένας; πως μπορεί να αποφασίζει για εσένα, πως μπορεί να σου καθοδηγει τη ζωή χωρίς να τον ενδιαφέρει το αν εσύ πληγώνεσαι και χωρίς να υπόλογίζει τον πόνο που σου προκαλεί...Διαλυμμένη ψυχή σε κομμάτια μικρά, ένα παζλ τόσο μεγάλο που ακόμα και ο χρόνος φαντάζει τόσο λίγος για να μπορέσουν ξανά να ενωθούν...Καρδιά τσακισμένη σχεδόν ανύπαρκτη που ψάχνει στηρίγματα για να κρατηθει και να μη σπάσει, ώστε να μπορεί έστω και αργά να χτυπά....

Σήμερα τα σύννεφα είναι τόσο πυκνά...Ο ουρανός με ακολουθεί, συμβαδίζει με το πως είναι η ψυχή μου....Χάος, κενό και πόνος...τόσος πόνος...Οι σκέψεις τρέχουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα και το μυαλό δεν τις προλαβαίνει καν...Δεν ξέρω αν έπρεπε...και ακόμα δεν ξερω αν πρέπει να βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία...Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα έγινα συνεπιβάτης στο ταξίδι που ξεκινήσαμε μαζί...Γύρισα τόσα μέρη και ένιωσα τόσο τη χαρά έχοντας σε δίπλα μου...Πέταξα πολύ ψηλά και ο ήλιος αποφάσισε να με τιμωρήσει σαν ως άλλος Ίκαρος που θέλησα να φτάσω τόσο κοντά του, που θέλησα να τον αγγίξω και να νιώσω την ζεστασιά της αγκαλιά του...Τώρα τα φτερά μου έλιωσαν και πέφτω...μόνο που η πτώση γίνεται τόσα αργά σχεδόν βασανιστικά..Η πορεία προς το έδαφος φαντάζει τόσο μακριά και τα μάτια καρφώνονται στο κενό περιμένοντας καρτερικά την επαφή με το έδαφος...Είναι και αυτό μια μορφή λύτρωσης...

Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πως είναι η ευτυχία...πάντα την περίμενα καρτερικά, πιστεύοντας πως θα χτυπήσει την πόρτα μου και θα μου χαμογελάσει...Δεν είχα μάθει να ζητάω μόνο καρτερούσα, μόνο ήλπιζα...Πάντα στο περίμενε και πάντα με μικρές δόσεις, και κάπως έτσι καλύπτονταν τα κενά...Στιγμές ευτυχίας που κρατούσαν άλλοτε πολύ και άλλοτε τόσο λίγο...στιγμές ευτυχίας που έφτιαχνε το ίδιο το μυαλό για να μπορεί για λίγο να ξεφεύγει, για να μπορεί να τρέφει την ελπίδα πιο σταθερά...Και τώρα...τώρα είναι εδώ όλες τις ώρες, μέρα και νύχτα...Χαμογελώ πια και ναι είναι τόσο αληθινό!Έτσι είναι η ευτυχία λοιπόν...τώρα το ξέρω....Σε λύνει και σπάει κάθε δισταγμό κάθε πρέπει και κάθε γιατί...Σου δίνει την ώθηση να βγείς και να φωνάξεις, να πείς όσα ποτέ δε μπορούσες....Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και κοιτάς τον άλλον στα μάτια, τον αφήνεις να διαβάσει την ψυχή σου και να μάθει έσενα....