Χαμένη και απόψε και οι σκέψεις για μια ακόμη φορά η χειρότερη φυλακή...νιώθω πως σπάω μα δε μπορώ να φωνάξω, σε ποιον να το πω;....Αχ σιωπή...σιωπή μου...υπάρχεις τόσο έντονα, με βαραίνεις, μου κόβεις την ανάσα και ξέρεις το πόσο με πονάς...Σκέψεις μια φυλακή, μια φυλακή που τα σιδερά της δε μπορούν να σπάσουν ούτε καν να λυγίσουν τόσο δα...Σε κλείνει μέσα της και σ'αγκαλιάζει τόσο ασφυκτικά που σχεδόν σου κόβει την ανάσα...Τα λόγια δε βγαίνουν από τα χείλη και η ψυχή ειναι έτοιμη να βγάλει τις πιο δυνατες της κραυγές...Άραγες υπάρχει κανείς να σε ακούσει; άραγες υπάρχει ένας άνθρωπος να σου απλώσει το χέρι και να σε πάρει μακριά να σε βγάλει από αυτή τη φυλακή και να σε πάει λίγο πιο μακριά, για να δείς τον ουρανό για να απλώσεις το χέρι σου και δειλά δειλά να τον αγγίξεις...