Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010



Όλα είναι ένα ατελείωτο ταξίδι που ποτέ δε σταματά.'Ενα ταξίδι που άρχισε να σε κουράζει πια, να σε θυμώνει.Τα εμπόδια πάρα πολλά και η ελπίδα για ευτυχία σχεδόν ανύπαρκτη.Σαν λεωφορείο που κάνει συχνές στάσεις και πάντα για διαφορετικούς λόγους.Βλέπεις επιβάτες να βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους και άλλούς να κάνουν υπομονή καρτερικά...Και το λεωφορείο ξεκινά και πάλι το ταξίδι του, με άγνωστο για άλλη μια φορά τον προορισμό και εσύ μένεις έκει καθηλωμένη και περιμένεις να δείς που θα σε βγάλει...Έρχεται η στιγμή που διαπιστώνεις ξαφνικά πως οι επιβάτες όλο και μειώνονται και αυτο σε τρομάζει, σε ταράζει.Μοιάζει με το ταξίδι της ζωής σου που τόσοι άνθρωποι πέρασαν από αυτό αλλά στην πορεία χάθηκαν χωρίς λόγο,χωρίς εξήγηση...Ξέρω πως έχεις μάθει να χάνεις και μέσα σου ξέρεις ότι αυτό είναι μεγάλο προτέρημα.Έχεις μάθει να πορεύεσαι μόνη σου και δε σε τρομάζει τόσο πια να φτάσεις στο τέλος του ταξιδιού της καρδιά σου χωρίς συντροφιά....

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010


Είπα τόσες φορές φεύγω,μα τόσες φορές με γύρισε πίσω η καρδιά μου...Ο δρόμος που αναζητά η λογική μου δεν είναι προσπελάσιμος...Είναι στρωμμένος με αγκάθια που με ματώνουν κάθε φορά που κάνω το πρώτο βήμα...Βλέπω το φώς και ξέρω πως πρέπει να το φτάσω, μα η καρδιά μου εξακολουθεί να θέλει να με κρατά στο σκοτάδι....Ξέρω πως σε αυτό το φώς βρίσκεται η ανάσα μου,η ζωή μου και οι μέρες που όλοι λένε καλύτερες...Παλεύω με την καρδιά, μάχομαι κάνω δειλά βήματα αλλά ποτέ δεν το περνώ.Τα βάζω μαζί της, ουρλιάζω προσπαθώ να κατανοήσω γιατί προτιμά να πονά, όταν γνωρίζει πως είναι τόσο εύκολο με ένα απλό πέρασμα να νιώσει και πάλι ευτυχισμένη...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Τι είναι αγάπη?Με ρωτησες τόσες φορες...Μάτια μου την αγάπη ο καθένας από εμάς την έχει μέσα του γεννίεται με αυτή...Κανείς δε σου μαθαίνει να αγαπάς.....Μου ζήτησες να σου το περιγράψω με εικόνες...Αγάπη είναι να βλέπεις το πρόσωπο του άλλου συννεφιασμένο και μαζί να συννεφιάζει και το δικό σου...Να είσαι στο πλευρό του άλλου στη μεγαλύτερη δυστυχία αλλά και στην πιο μεγάλη του χαρά...Αγάπη είναι ένα τρυφερό χάδι στο μάγουλο,στο χέρι,μια ζεστή αγκαλιά...Αγαπάς έναν άνθρωπο που ακόμα και όταν φεύγει μακριά από σένα, εσύ θέλεις και εύχεσαι να είναι καλά και όλα όσα ποθεί να του δωθούν απλόχερα...Με κοίταξες, με βλέμμα μικρού παιδιού που μόλις τώρα ανακαλύπτει τον κόσμο...."Εμένα η αγάπη θα με βρεί ποτέ?"

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010


Προσπάθησα να θυμηθώ τη μορφή σου, Θεέ μου ήταν αδύνατο...Τρόμαξα τόσο,πήρα βαθιά ανάσα και θυμήθηκα το συρτάρι με τις αναμνήσεις...Ναι ήσουν εκεί σε πήρα στα χέρια μου και ξαναθυμήθηκα...Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου για ώρα,σαν ένα μικρό παιδί που φοβόταν μη του πάρουν ότι πιο πολύτιμο έχει...Η καρδιά μου δεν ήταν τόσο παγωμένη πιά και ένα χαμόγελο πήρε θέση στα χείλη μου.Τα δάκρυα κύλησαν στο προσωπό μου ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα, πως σε χάνω από το μυαλό μου και ξέσπασα...Πως πες μου, πως είναι δυνατόν με τόσα συναισθήματα στη καρδιά να μην μπορεί να έρθει μια εικόνα στο μυαλό???Τι σημαίνουν όλα αυτα???Γιατί χάνω την αναμνησή σου όταν ακόμα η καρδιά μου χτυπάει για εσένα, όταν εσύ είσαι η ίδια η καρδιά μου.....

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010


Πάρε βαθιά ανάσα, με ακούς?Κράτα για λίγο την αναπνοή σου,θα δείς σε λίγα λεπτά θα έχεις ηρεμήσει...Δε θα φύγω θα είμαι δίπλά σου.Βλέπω την καρδια σου να χτυπα, είναι τόσο έντονο.Στο στήθος σου διαγράφεται κάθε χτύπος.Ξέρω πονάς εγώ σε καταλαβαίνω, έχουμε πει όμως όλα είναι δοκιμασίες που για κάποιο λόγο είναι γραφτό να τις περάσουμε.Είμαι εδώ θα σου κρατώ το χέρι όσο χρειαστεί αρκεί να μου το επιτρέψεις...Φοβάσαι το ξέρω,είσαι τόσο τρομοκρατημένη πρώτη φορά νιώθεις έτσι,είναι όμως κάτι που πρέπει να περάσεις και το ξέρεις,τόσες φορές μου το έλεγες.Πιάσε το χέρι μου,θα σε τραβήξω από όλο αυτό,είμαι πάντα εδώ.......

Σαν ένα μικρό παιδί που όνειρα κάνει,έτσι και εγώ ξαναγίνομαι παιδί...Μέσα από την αθωότητα και ένα παλιό συρτάρι να ξεκλειδώσω όλα εκείνα που ποτέ δεν είχα πει..Όνειρα για τη ζώη, την ευτυχία όλα εκείνα που κάποτε πίστευα πως θα μου άφηναν πάντα ένα χαμόγελο γλύκο και συνάμα τόσο μα τόσο αληθινό...Όνειρα από εκείνα που ποτέ δε θα με πλήγωναν, με ανθρώπους που θα ήταν αληθινοί, που θα τους ήταν τόσο εύκολο να εκφράσουν τα αληθινά τους συναισθήματα και που δε θα έδιναν φρούδες ελπίδες απλά και μόνο για να υπάρχουν και να νιώθουν ζωντανοί...Το όνειρο τέλειωσε, μπήκε από τη χαράμάδα η πρώτη αχτίνα του ήλιου και εγώ για άλλη μια φορά αναζητώ το μικρό παιδί...
Ακολουθώ το βαθύ χτυποκάρδι και αφήνομαι στη δίνη του....Νιώθω, πονώ αισθάνομαι τίποτα πια δε με φοβίζει,τίποτα δε με σταματά..Πάλευω κάθε μέρα με τα θηρία του μυαλού μου και πάντα βγαίνω νικήτρια..Η σκέψη σου αγκάθια τριαντάφυλλου που κάθε τόσο μου ματώνουν το νου,την καρδιά...Το πολεμώ, τα χέρια μου δε σταύρωσα ακόμα....Τα ίχνη σου σβήνω σιγά,σιγά όπως το κύμα μια όμορφη ζωγραφιά στην ακροθαλασσιά....

Η νύχτα κλαίει μαζί μου, αποφάσισε συντροφιά να μου κάνει.Το φεγγάρι στα δυο χωρίζεται με τον τρόπο αυτό με συμπονάει.Τα αστέρια τη λάμψη τους χάνουνε και μαζί μου αρχίζουν να κλαίνε.Η καρδιά μου κομμάτια έγινε μου δηλώνει πως έπαψε πια να χτυπάει....

Μοναξιά μου μεγάλη,μοναξιά δυνατή της ψυχής μου σαράκι του μυαλού μου βουή.Είμαι μόνη εδώ και ο χρόνος κυλά όμως μένει ο πόνος μου χαραγμένος βαθιά.Τι κι αν θέλω να φύγω να πετάξω ψηλά, σαν πουλί που ζητάει νέο μέρος για να φτιάξει φωλιά.Και η μπόρα αρχίζει κλείνουν τα φτερά, περιμένουν τον ήλιο για πετάξουν ξανά.Μα ο ήλιος δε βγαίνει και όλα μένουν όπως παλιά και το όνειρο χάνεται δεν πετάει ψηλά.....

Το φώς των αστεριών ,ο ήχος της θάλασσας και ένα τσιγάρο που σιγοκαίγεται η μόνη μου παρηγορια...Η σκέψη μου ταξιδεύει και πάντα καταλήγει σε εσένα.Ο πόνος ασταμάτητος και η ιδέα πως είσαι μακριά μου αφόρητη.Θα ήθελα όλα να ήταν τόσο διαφορετικά....Αν μπορούσα να σε έχω στην αγκαλιά μου,για εμένα αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία.Όνειρο είναι και έτσι θα παραμείνει, με τη βαθιά ελπίδα ο πόνος να καταλαγιάσει στην καρδιά....

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010


Θέλω τόσα πολλά να σου πω, όμως φοβάμαι να αρχίσω.Φοβάμαι να μείνω μόνη μου όταν εσύ θα έχεις φύγει.Η ψυχή μου είναι τόσο γαλήνια τώρα, τόσο όσο δε θα είναι ποτέ ξανά.Μου δημιουργούνται τόσα ερωτηματικά που σίγουρα θα μείνουν αναπάντητα.Άραγε εκεί, θα με σκέφτεσαι όπως τώρα?Θα νοιάζεσαι για εμένα με τον ίδιο τρόπο που το κάνεις και τώρα?Θα σκέφτεσαι ότι πίσω σου μένω εγώ με την αγκαλιά πάντα ανοιχτή για να σε περιμένω?Άραγε είναι σωστό, όταν λένε ότι η απόσταση σκοτώνει τα πάντα?Θεέ μου ελπίζω όχι....Για εμένα δεν υπάρχει μέρα πια....Την πήρες μαζί σου.....
Πως θα περάσει ο καιρός μέσα μου πως θ'αντέξω?Ο χρόνος είναι κυνηγός ξοπίσω του να τρέξω. Κινούμαι σαν άγριο αερικό τα πάντα να προφθάσω,μα ο χρόνος περνά και τίποτα πια δε μπορώ να φτάσω.Χάνει το νόημα το μυαλό και ο νούς άλλα γυρεύει,ξοπίσω μου τρέχει ο,τι αγαπώ μα δε με προλαβαίνει.Σαν φτάσει η ώρα ο καιρός το όνειρο να πιάσω, φοβάμαι πως σαν αερικό θα το προσπεράσω.......