Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Πόση δύναμη χρειάζεται άραγε για να μην μπορέσει ένα βλέμμα να προδώσει όσα νιώθει η καρδια...Κάθε μέρα είναι ένας πόλεμος με θύματα συναισθήματα που δε μπορούν να εκφραστούν, που θάβονται βαθιά και ποτέ δε θα ειπωθούν...Αρνούμαι...κρατάω τις αμυνές μου για να μη μπορέσει κανείς να δει μέσα μου, να μην μάθει...Και πάλι απόψε εδώ ανήμπορη και παρεδωμένη σε όσα έζησα..Η νύχτα φαντάζει μεγάλη και ξέρω πως και σήμερα θα αργήσει να ξημερώσει...Ο πόνος μόνιμος φίλος πια και η καρδιά σαστισμένη, αποφασισμένη να σπάσει, ισως γιατί νιώθει πως μόνο έτσι θα μπορέσει να βρεί τη γαλήνη..Η λογική για άλλη μια φορά καλείται να αντιμετωπίσει την καρδιά και η κλωστή είναι τόσο λεπτή πλέον ...που είναι θέμα χρόνου να σπάσει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου