Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο τελικά το να είσαι πραγματικά μόνος ή να νιώθεις μοναξιά ακόμα και όταν βρίσκεσαι πλαισιωμένος από άλλους...Φευγει το μυαλό μου, είναι μακριά και με τόσες απορίες μέσα του που νιώθει πως θα εκραγει....Είναι τόσα αυτά που θέλω να πω, να φωνάξω, να ουρλιάξω....Και τι νόημα θα έχει ποιός θα τα ακούσει?ποιός θα τα βιώσει και ποιός θα τα κατανοήσει καλύτερα από εμένα...Μοιάζω με θάλασσα φουρτουνιασμένη που τα κύματα δεν την αφήνουν να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί..που αναζητά τον ήλιο για να ζεσταθει λιγάκι και να νιώσει γαλήνη...Καράβια οι σκέψεις μου και φεύγουν μακριά και το βάρος τους ασήκωτο δεν αντέχεται πια...