Δευτέρα 3 Μαΐου 2010



Βλέπω το τέλος που έρχεται και πόσο πονάει...Τα σωθικά μου ξεριζώνονται λές και όρνια έχουν πέσει πάνω μου και με κατασπαράζουν σιγά σιγά για να είναι ο θάνατος αργός...Η σκεψή θολή σκεπασμένη από ένα λευκό σύννεφο, φυσά αέρας μα μένει εκεί...Είναι η απώλεια που πονά ή η συνήθεια άραγε???Ποιό από τα δυο οδηγεί το μυαλό στην τρέλα???Χάνομαι μέσα στις σκέψεις, μέσα στον πόνο....Πάντα δίνεις αλλά ποτέ δεν λαμβάνεις πίσω το παραμικρό...Είσαι τόσο δεδομένη για όλους που κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι θα έρθει η στιγμή που θα πεις φεύγω..Ήθελες να φύγετε μάζι αλλά για άλλη μια φορά σε άφησε να βρείς μόνη σου το δρόμο....δεν χάνεσαι το ξέρεις, απλά πρέπει να περπατήσεις πολύ...