Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Σήμερα τα σύννεφα είναι τόσο πυκνά...Ο ουρανός με ακολουθεί, συμβαδίζει με το πως είναι η ψυχή μου....Χάος, κενό και πόνος...τόσος πόνος...Οι σκέψεις τρέχουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα και το μυαλό δεν τις προλαβαίνει καν...Δεν ξέρω αν έπρεπε...και ακόμα δεν ξερω αν πρέπει να βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία...Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα έγινα συνεπιβάτης στο ταξίδι που ξεκινήσαμε μαζί...Γύρισα τόσα μέρη και ένιωσα τόσο τη χαρά έχοντας σε δίπλα μου...Πέταξα πολύ ψηλά και ο ήλιος αποφάσισε να με τιμωρήσει σαν ως άλλος Ίκαρος που θέλησα να φτάσω τόσο κοντά του, που θέλησα να τον αγγίξω και να νιώσω την ζεστασιά της αγκαλιά του...Τώρα τα φτερά μου έλιωσαν και πέφτω...μόνο που η πτώση γίνεται τόσα αργά σχεδόν βασανιστικά..Η πορεία προς το έδαφος φαντάζει τόσο μακριά και τα μάτια καρφώνονται στο κενό περιμένοντας καρτερικά την επαφή με το έδαφος...Είναι και αυτό μια μορφή λύτρωσης...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πως είναι η ευτυχία...πάντα την περίμενα καρτερικά, πιστεύοντας πως θα χτυπήσει την πόρτα μου και θα μου χαμογελάσει...Δεν είχα μάθει να ζητάω μόνο καρτερούσα, μόνο ήλπιζα...Πάντα στο περίμενε και πάντα με μικρές δόσεις, και κάπως έτσι καλύπτονταν τα κενά...Στιγμές ευτυχίας που κρατούσαν άλλοτε πολύ και άλλοτε τόσο λίγο...στιγμές ευτυχίας που έφτιαχνε το ίδιο το μυαλό για να μπορεί για λίγο να ξεφεύγει, για να μπορεί να τρέφει την ελπίδα πιο σταθερά...Και τώρα...τώρα είναι εδώ όλες τις ώρες, μέρα και νύχτα...Χαμογελώ πια και ναι είναι τόσο αληθινό!Έτσι είναι η ευτυχία λοιπόν...τώρα το ξέρω....Σε λύνει και σπάει κάθε δισταγμό κάθε πρέπει και κάθε γιατί...Σου δίνει την ώθηση να βγείς και να φωνάξεις, να πείς όσα ποτέ δε μπορούσες....Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και κοιτάς τον άλλον στα μάτια, τον αφήνεις να διαβάσει την ψυχή σου και να μάθει έσενα....

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Ο έρωτας δεν έχει χωρο εσύ μου το έμαθες....ο έρωτας σε ταξιδεύει, σε πάει αλλού...Σε απογειώνει, σε βγάζει από το σώμα σου και σε μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση.Τα όνειρα ταυτίζονται μαζί του μέχρι την στιγμή που παύουν να είναι όνειρα και στη θέση τους έρχεται η πραγματικότητα...Και στη δική μας πραγματικότητα ζήσαμε ένα όνειρο φτιαγμένο έτσι όπως εμείς θέλαμε, όπως εμείς επιθυμούσαμε...Η λαχτάρα μου ήταν τόσο μεγάλη...ήθελα απεγνωσμένα να νιώσω ένα σου φιλί, ένα σου άγγιγμα...Είχα ανάγκη τον ερωτά σου και μου τον πρόσφερες απλόχερα...Έφτασα μαζί σου στο σημείο εκείνο που οι ψυχές συναντιούνται και γίνονται ένα...εκεί που πιστεύεις πως καμία δύναμη δεν μπορεί να σου πάρει αυτό που τόσο περίμενες και είσαι έτοιμος να τα βάλεις με την πραγματικότητα...Ο έρωτας δεν έχει χώρο, ούτε νούμερα δωματίων...Ο έρωτας έχει κάτι από εμένα και εσένα..!

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Έτσι θα είναι...θα έρχεσαι και θα φεύγεις...θα είσαι εδώ μόνο όταν εσυ μπορείς...Και εγώ κάθε φορά θα πρέπει να βυθίζομαι στον πόνο μου, θα πρέπει να πνίγω τα θέλω μου γιατί θα ξέρω πως μόνο αυτό μπορεί να γίνει...αργα τόσο αργά το μέσα μου θα πονα θα ξεριζώνεται και κάθε φορά θα είναι σα να μην υπάρχει γυρισμός...Πως το αντέχει κανείς αυτό;Πως μπορείς να μην έχεις δίπλα σου αυτόν που σου δίνει ανάσα...αυτόν που με μια κουβέντα του, με ένα του γέλιο μπορεί να σου δώσει πνοή για μια ολόκληρη ζωή...Πως να φύγει κανείς από αυτό..πως ξεγλυστράς από το όνειρο που σου δίνει χαμόγελο...πως γκρεμίζεις τις γέφυρες, άραγες πως;Φεύγεις...φεύγεις και είσαι μισός, μόνος τόσο μόνος που χάνεις κάθε αίσθηση, που ακόμα και ο πόνος είναι μικρός μπροστά σε αυτο το συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι νεκρός...