Προσπάθησα να θυμηθώ τη μορφή σου, Θεέ μου ήταν αδύνατο...Τρόμαξα τόσο,πήρα βαθιά ανάσα και θυμήθηκα το συρτάρι με τις αναμνήσεις...Ναι ήσουν εκεί σε πήρα στα χέρια μου και ξαναθυμήθηκα...Σε κρατούσα στην αγκαλιά μου για ώρα,σαν ένα μικρό παιδί που φοβόταν μη του πάρουν ότι πιο πολύτιμο έχει...Η καρδιά μου δεν ήταν τόσο παγωμένη πιά και ένα χαμόγελο πήρε θέση στα χείλη μου.Τα δάκρυα κύλησαν στο προσωπό μου ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα, πως σε χάνω από το μυαλό μου και ξέσπασα...Πως πες μου, πως είναι δυνατόν με τόσα συναισθήματα στη καρδιά να μην μπορεί να έρθει μια εικόνα στο μυαλό???Τι σημαίνουν όλα αυτα???Γιατί χάνω την αναμνησή σου όταν ακόμα η καρδιά μου χτυπάει για εσένα, όταν εσύ είσαι η ίδια η καρδιά μου.....