Τόσα ταξίδια και εσύ πουθενα, πάντα μόνη και η συντροφιά σου πουθενά...Το καράβι σάλπαρε πάλι και μάταια περιμένω να σε δώ να ανεβαίνεις και εσύ....Είχαμε πει θα φεύγαμε μαζί, μαζί θα ανακαλύπταμε οτιδήποτε καινούργιο, όλα μαζί όμως όλα ήταν λόγια, λόγια χωρίς καμία σημασία...Θυμάμαι το όνειρο, οι δυό μας κάτοικοι στον πιο όμορφο παράδεισο, σε αυτόν που θα φτιάχναμε μόνο για εμάς...Και να'μαι πάλι μόνη και το καράβι ξεκινά, με μόνη συντροφιά τη θάλασσα που είναι αγριεμένη λες και με κάποιο μαγικό τρόπο διαβάζει την ψυχή μου...Και πήρα τον δρόμο για τον παράδεισο και πάω προς αυτόν τον πλησιάζω, αλλά νιώθω πως δεν μπορώ να απλώσω τα χέρια μου και να τον φτάσω...υπάρχει άραγε παράδεισος αν δεν είσαι μέσα εσύ???

Ψάχνω να βρω ένα κενό μέσα στη σκέψη μου, ένα λέπτο που μέσα της να μην υπάρχεις εσύ....Είναι τόσο μάταιο και ώρες ώρες μου μοιάζει όνειρο...Η αναμονή είναι αβάσταχτη.Το μαγουλό μου καρτερά ένα σου άγγιγμα και τα χείλη μου περιμένουν να ξεδιψάσουν απ' τα δικά σου....Φαντάζομαι να ακουμπώ στον ώμο σου και πάνω εκεί να ταξιδεύω να φεύγω μακρια στους πιο γλυκούς παράδεισους του μυαλού μου....Κάθε νύχτα η σκέψη σου είναι η αναπνοή μου και έτσι καταφέρνει για εμένα να έρθει το ξημέρωμα....Και ο ήλιος βγαίνει και πόσο φοβάμαι μήπως μαζί με το σκοτάδι χαθείς και εσύ....

Ένας ήχος βασανίζει τα αυτιά μου...Νομίζω είναι η φωνή σου, είμαι σίγουρη πως είναι η φωνή σου...Κάτι μου λές, μου ψυθιρίζεις αλλά μια έντονη βουή δε με αφήνει να σε ακούσω...Προσπαθώ όσο μπορώ, πασχίζω αλλά είναι μάταιο...Δεν προλαβαίνω να ακούσω τα λόγια σου...Θέε μου τι να μου λες, δε θέλω να χάνω στιγμή από εσένα τα πάντα είναι τόσο σημαντικά....Μίλα μου δυνατά θέλω τόσο πολύ να νιώσω μέσα από τα λόγια σου, το έχω ανάγκη...Μην εγκαταλείπεις θέλω να σε ακούσω, αλλά η βουή δε με αφήνει...Είμαι πάντα εδώ για εσένα όσος καιρός και να περάσει, δε θα σε εγκαταλείψω.....Άκου την ψυχή μου που σου φωνάζει, προσπάθησε, σπάσε αυτή την εκκωφαντική βουή και άσε τη φωνή σου να με ταξιδέψει...στα πιο μεγάλα ταξίδια σε αυτά που ούτε ο ίδιος ο νους δε μπορεί να φτάσει...

Τόσα λάθη στη σειρά και πόσα δάκρυα χαμένα...Τόσες νύχτες χαμένες όσες και οι ελπίδες.Ο ουρανός άδειος και σήμερα ακριβώς όπως και η καρδιά μου...Μάταια αναζητώ ένα φώς και τ'αστέρια απόψε έχουν σβήσει...Παντού σκοτάδι λες και ο Θεός έδωσε εντολή να μην ξαναβγεί φώς.Έτσι και η ψυχή μου, σκοτάδι και σε αυτή... πόσο με τρομάζει.Ψάχνω μέσα μου να σε βρώ, μα είναι τόσο μάταιο η μαυρίλα τα έχει καλύψει όλα...Και ξημερώνει αλλά δεν βγαίνει φώς ή μήπως βγαίνει και εγώ δεν το βλέπω...?

Τώρα πια τα μάτια είναι γεμάτα δάκρυα...Έχουν χάσει τη λάμψη τους, τη ζωντάνια τους, δυο νεκροί οργανισμοί που κάθε μέρα ανοίγουν χωρίς να ελπίζουν κάτι.....Η ανυπομονησία τους είναι κάθε μέρα όλο και πιο έντονη...Ρωτούν για εσένα, σε ψάχνουν αλλά εσύ πουθενά...Χάθηκες όπως όλα τα όμορφα όνειρα που το πρωί που ξυπνάς τα αναζητάς...Αποφάσισαν να κάνουν άνοιγμα στα βαθιά αλλά η τόλμη τους κατάληξε να γίνει το μεγαλύτερο ναυάγιο και μέσα σε αυτό πνίγηκες...Δεν καταφέρνουν πάντα να κυλήσουν,μένουν στα μάτια σαν φορτίο βαρύ και δε μπορούν να ξεκουραστούν,να ηρεμήσουν....

Χιλιάδες σκέψεις πνίγουν το μυαλό, σαν μια θηλιά να είναι περασμένη γύρω του που την τραβουν τόσο αργά για να είναι ο θάνατος βασανιστικός...Τόσα τα ερωτήματα, αλλά οι απαντήσεις δεν έρχονται από πουθενά....Κάθε μέρα μια καινούργια μέρα, ο ήλιος όμως δεν φαίνεται πουθενά ούτε μια τόση δα μικρή αχτίδα για να δώσει την ελπίδα...Το βλέμμα καρτερικά κολλημένο σε μια εικόνα που μόνο πόνο προσφέρει...Η ανάγκη για μια "καλημέρα" ξεπερνά κάθε προηγούμενο, αλλά εξακολουθεί να μην έρχεται.Και ο ήλιος αργεί ίσως και να μη βγει τελικά....Μόνο κύματα στα βράχια προς το παρόν έτσι νιώθει η ψυχή.