Έτσι θα είναι...θα έρχεσαι και θα φεύγεις...θα είσαι εδώ μόνο όταν εσυ μπορείς...Και εγώ κάθε φορά θα πρέπει να βυθίζομαι στον πόνο μου, θα πρέπει να πνίγω τα θέλω μου γιατί θα ξέρω πως μόνο αυτό μπορεί να γίνει...αργα τόσο αργά το μέσα μου θα πονα θα ξεριζώνεται και κάθε φορά θα είναι σα να μην υπάρχει γυρισμός...Πως το αντέχει κανείς αυτό;Πως μπορείς να μην έχεις δίπλα σου αυτόν που σου δίνει ανάσα...αυτόν που με μια κουβέντα του, με ένα του γέλιο μπορεί να σου δώσει πνοή για μια ολόκληρη ζωή...Πως να φύγει κανείς από αυτό..πως ξεγλυστράς από το όνειρο που σου δίνει χαμόγελο...πως γκρεμίζεις τις γέφυρες, άραγες πως;Φεύγεις...φεύγεις και είσαι μισός, μόνος τόσο μόνος που χάνεις κάθε αίσθηση, που ακόμα και ο πόνος είναι μικρός μπροστά σε αυτο το συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι νεκρός...