Σήμερα τα σύννεφα είναι τόσο πυκνά...Ο ουρανός με ακολουθεί, συμβαδίζει με το πως είναι η ψυχή μου....Χάος, κενό και πόνος...τόσος πόνος...Οι σκέψεις τρέχουν με ιλλιγγιώδη ταχύτητα και το μυαλό δεν τις προλαβαίνει καν...Δεν ξέρω αν έπρεπε...και ακόμα δεν ξερω αν πρέπει να βάζω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία...Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα έγινα συνεπιβάτης στο ταξίδι που ξεκινήσαμε μαζί...Γύρισα τόσα μέρη και ένιωσα τόσο τη χαρά έχοντας σε δίπλα μου...Πέταξα πολύ ψηλά και ο ήλιος αποφάσισε να με τιμωρήσει σαν ως άλλος Ίκαρος που θέλησα να φτάσω τόσο κοντά του, που θέλησα να τον αγγίξω και να νιώσω την ζεστασιά της αγκαλιά του...Τώρα τα φτερά μου έλιωσαν και πέφτω...μόνο που η πτώση γίνεται τόσα αργά σχεδόν βασανιστικά..Η πορεία προς το έδαφος φαντάζει τόσο μακριά και τα μάτια καρφώνονται στο κενό περιμένοντας καρτερικά την επαφή με το έδαφος...Είναι και αυτό μια μορφή λύτρωσης...