Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πως είναι η ευτυχία...πάντα την περίμενα καρτερικά, πιστεύοντας πως θα χτυπήσει την πόρτα μου και θα μου χαμογελάσει...Δεν είχα μάθει να ζητάω μόνο καρτερούσα, μόνο ήλπιζα...Πάντα στο περίμενε και πάντα με μικρές δόσεις, και κάπως έτσι καλύπτονταν τα κενά...Στιγμές ευτυχίας που κρατούσαν άλλοτε πολύ και άλλοτε τόσο λίγο...στιγμές ευτυχίας που έφτιαχνε το ίδιο το μυαλό για να μπορεί για λίγο να ξεφεύγει, για να μπορεί να τρέφει την ελπίδα πιο σταθερά...Και τώρα...τώρα είναι εδώ όλες τις ώρες, μέρα και νύχτα...Χαμογελώ πια και ναι είναι τόσο αληθινό!Έτσι είναι η ευτυχία λοιπόν...τώρα το ξέρω....Σε λύνει και σπάει κάθε δισταγμό κάθε πρέπει και κάθε γιατί...Σου δίνει την ώθηση να βγείς και να φωνάξεις, να πείς όσα ποτέ δε μπορούσες....Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και κοιτάς τον άλλον στα μάτια, τον αφήνεις να διαβάσει την ψυχή σου και να μάθει έσενα....