Δε θα σου φωνάξω μείνε...το ξέρω είναι ώρα να φύγεις πια...Δε θα σου πω πόσο θα μου λείψεις δεν είχε σημασία νομίζω ποτέ...Τα χέρια σου δεν είχαν τη δύναμη να με κρατήσουν, με άφησες και γλίστρισα,έφυγα μακριά...Η αγκαλιά σου ήταν τόσο άδεια και στα μάτια σου πάντα εικόνες είχες άλλες...Η ψυχή σου άδεια και αυτή τελικά και δεν άφηνες τίποτα να περάσει για να σου απαλύνει τον πόνο...Κάθε σου χάδι ένα μικρός αργός θάνατος, σα να ζητούσες εκδίκηση για όλα αυτά που ήρθαν από παλιά...Υπάρχαν στιγμές που μπροστά σου είχες ένα πεδίο μάχης και χτυπούσες αλύπητα και με τόσο πάθος απλά και μόνο για να νιώθεις τη χαρά πως κατέστρεψες όπως κάποιοι έκαναν με εσένα...Δεν υπολόγισες σωστά...υπάρχουν φορές που σε ένα τέτοιο πεδίο μπορείς να βρείς ένα σύμμαχο που θα σε πιάσει από το χέρι και θα σε φέρει πιο κοντά σε αυτά που πάντα ποθούσες...