Πόσο εύκολα θα ήταν όλα αν οι άνθρωποι είχαν λόγο...αν μπορούσαν να είναι ειλικρινής χωρίς να κρύβονται πίσω από ψεύτικες μάσκες και από λόγια χωρίς ουσία...Εμείς είμαστε αυτοί που τελικα κάνουμε τα πάντα περίπλοκα...η ζωη είναι τόσο απλή και το μόνο που κάνουμε είναι να την δυσκολεύουμε..Χάνουμε στιγμές, χαμόγελα και ευκαιρίες γιατι δεν έχουμε το θάρρος να βγούμε και να φωνάξουμε δυνατά όλα όσα νιώθουμε και όλα αυτα που υπάρχουν μέσα μας, στην ψυχή μας, στην καρδιά μας...Αδυναμία...ναι αυτό είναι..αδυναμία να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι και ότι μπορούμε να νιώσουμε...Φοβόμαστε να τσαλακωθούμε λές και έχουμε μόνο ένα κοστούμι που αν το χαλάσουμε θα ανησυχούμε πως θα μας δει ο κόσμος...Σ'αγαπώ...απλά μια λέξη είναι...μέσα από αυτη μπορούμε να αναγεννηθούμε να φτάσουμε στον ουρανό και να αγγίξουμε τ'αστέρια...Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στα χέρια μας, μας δίνεται απλόχερα...και εμείς τον διώχνουμε μακριά τον γκρέμιζουμε μέσα σε δευτερόλεπτα αγνοώντας πως οι ευκαιρίες δεν έρχονται κάθε μέρα...και όλα αυτά για να μην τσαλακωθούμε...

Λένε πως όταν μια πόρτα κλείνει, ανοίγει μια άλλη και όλα όσα θα βρεις καθώς την περνάς ότι είναι για καλό...Λένε πως κάθε εμπόδιο που ορθώνεται μπροστά μας είναι για να μας κάνει καλύτερους, πιο δυνατούς...Λένε πως όλα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ένα μεγάλο χαμόγελο και να προχωράμε τη ζωή μας γιατι μέσα από όλα αυτά μαθαίνουμε...Και συνεχίζουν να λένε....Κανείς όμως δε σε μαθαίνει να αντιμετωπίζεις τον πόνο όταν αυτός έρχεται και σε τσακίζει...Στη βουτιά στα βαθιά είσαι μόνος και προσπαθείς μέσα στη δίνη να βρείς κάτι να πιαστείς για να μην φτάσεις στον πάτο για να γλιτώσεις και να καταφέρεις να μην πνιγείς...Και μέσα από όλα αυτά ξαναγεννιέσαι πιο δυνατός όντως....έχεις μάθει πια να αντιμετωπίζεις τα πάντα και ναι τωρα πια ξέρεις να διαχειρίζεσαι τον πόνο και το καθετι που μπορεί να σου φέρει η ζωή...Τώρα πια το ξέρεις δε μπορείς να σπάσεις εύκολα και ναι ακούς πια πιο καθαρά τη φωνή να σου λέει....είμαι για τα δύσκολα...

Και πάλι στα ίδια...πόσο παράξενο και αυτό.Λές και υπάρχει μια μηχανή του χρόνου που κάνει τον κύκλο της και ξαφνικα ξαναγυρνάει στις ίδιες στιγμές και κάπως έτσι ζείς παρόμοιες καταστάσεις...Και πόση θλίψη....πως να την αντέξει η ψυχή και πόσο να τη διαχειριστεί το μυαλό...Και πάλι η απογοήτευση ξεπροβάλλει και πάλι τα όνειρα γκρεμίζόνται και χάνονται στο μεγαλύτερο κενό...Και η ελπίδα??χαμένη και αυτή, να υπάρχει άραγες? Η ψυχή φόρεσε το μαύρο πέπλο της και αναζητάει μια χαραμάδα φωτός μα το σκοτάδι απλώνεται...δεν ξέρω πια αν ξημερώνει ή αν απλά εγώ δεν βλέπω τον ήλιο...

Πόση δύναμη χρειάζεται άραγε για να μην μπορέσει ένα βλέμμα να προδώσει όσα νιώθει η καρδια...Κάθε μέρα είναι ένας πόλεμος με θύματα συναισθήματα που δε μπορούν να εκφραστούν, που θάβονται βαθιά και ποτέ δε θα ειπωθούν...Αρνούμαι...κρατάω τις αμυνές μου για να μη μπορέσει κανείς να δει μέσα μου, να μην μάθει...Και πάλι απόψε εδώ ανήμπορη και παρεδωμένη σε όσα έζησα..Η νύχτα φαντάζει μεγάλη και ξέρω πως και σήμερα θα αργήσει να ξημερώσει...Ο πόνος μόνιμος φίλος πια και η καρδιά σαστισμένη, αποφασισμένη να σπάσει, ισως γιατί νιώθει πως μόνο έτσι θα μπορέσει να βρεί τη γαλήνη..Η λογική για άλλη μια φορά καλείται να αντιμετωπίσει την καρδιά και η κλωστή είναι τόσο λεπτή πλέον ...που είναι θέμα χρόνου να σπάσει...

Και πάλι χαμένη μέσα σε ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρο, μα είναι αυτό τώρα πια η μοναδική συντροφιά...Αργοσβήνει σιγά σιγά και μαζι με αυτό και εγω...Είναι τόσοι οι άνθρωποι, αλλα δε μπορώ να ακούσω το γέλιο τους, τις φωνές τους...Η μοναξιά ξεπροβάλλει και πάλι ανοίγει όλες τις πόρτες για να μπεί χωρίς να την νοιάζει τι αφήνει στο περασμά της, χωρίς να υπολογίζει τον πόνο που αφήνει πίσω της κάθε φορά που μια πόρτα κλείνει...Αναζητώ μια φωνή ένα άκουσμα κάτι που θα με τραβήξει μακριά από όλο αυτό που θα βγάλει την ψυχή από το τέλμα...Νιώθω πως είναι τόσο μάταιο και πως κάθε προσπάθεια καταλήγει στο κενό...