Μόνη και πάλι....μοναδική συντροφιά τα φώτα της νύχτας και η βουή των αυτοκινήτων της λεωφόρου...που τρέχουν σαν τρελά σαν κάτι να θέλουν να προλάβουν, σαν να κυνηγούν κάτι που αύριο το πρωί θα έχει χαθεί και δεν θα μπορούν να το βρούν...Όλα μοιάζουν με αγώνα δρόμου που τρέχεις αδιάκοπα να το προλάβεις γιατί πιστεύεις πως δεν θα το ξαναβρείς...Αγώνας συναισθημάτων, επιβίωσης, αλήθειας... Αλήθεια...πόσο ψεύτικη λέξη είναι τελικά και πόσο άπιαστη...Για αυτήν γίνεται ο αγώνας δρόμου...αυτή ψάχνουν όλοι να ανακαλύψουν, μέσα τους, γύρω τους, ακόμα και σε ένα βλέμμα...Είναι ανύπαρκτη τελικά ή το πρόβλημα είναι ότι πλαισιονόμαστε από ανθρώπους δεν γνωρίζουν καν τη σημασία της???

Συναντιόμαστε και χανόμαστε...οι δρόμοι δεν ενώνονται ποτέ και πάντα κάποιος πονάει περισσότερο.....μη ρωτήσεις ποιος....Η ερώτηση θα ακουστεί τόσο γελοία...Ότι θεωρούμε δεδομένο το πονάμε πάντα, το αφήνουμε, το διώχνουμε μακριά χωρίς να υπολογίζουμε αισθήματα χωρίς να σκεφτόμαστε τις συνέπειες γνωρίζοντας μέσα μας πως ανα πάσα στιγμή θα τρέξουμε και θα είναι εκεί....Εκεί με την αγκαλιά του έτοιμη να μας δεχτεί να μας κλείσει μέσα για όσο το έχουμε ανάγκη και με υπομονή καρτερικά να περιμένει να του ανοίξουμε για άλλη μια φορά τις πληγές...για πόσο άραγες???